บทละครโทรทัศน์ สาวน้อยคาเฟ่ ตอนที่ 12 หน้า 4

ขวัญตาก็เดินออกไป เหินฟ้ามองตามแล้วยิ้มๆ แล้วพูดกับตัวเอง “ผมเข้าใจก็แล้วกันล่ะ” แล้วเหินฟ้าก็เดินตามขวัญตาไป

เจ๊สวย ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ เดินออกมาจากโรงพยาบาลเจ๊สวยฝากฝัง “ปิ๋ม ฉันฝากงานที่ร้านด้วยนะ คืนนี้ฉันคงเข้าร้านช้าหน่อย เพราะจะกลับไปจัดเตรียมห้องให้ขวัญใจกับขวัญตาที่บ้านก่อน แล้วค่อยเข้าทอร์นาโด”“ค่ะเจ๊..”ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่ เดินแยกจากเจ๊สวยออกไปทางหนึ่ง เจ๊สวยเดินออกไปอีกทางหนึ่ง ใครคนหนึ่ง มองตามเจ๊สวยไป ก่อนที่จะเดินตามเจ๊สวยไปอย่างเงียบๆ โดยที่เจ๊สวยไม่รู้ตัวเลย

ที่ลานจอดรถโรงพยาบาล เจ๊สวยเดินมาคนเดียว ลูกน้องเสี่ยวิบูลย์เดินตามหลังมาเงียบๆ เจ๊สวยยังไม่รู้ตัว แล้วทันใดนั้น ก็มีรถตู้สีดำคันใหญ่พุ่งเข้ามาจอดขวางหน้าเจ๊สวยไว้ เจ๊สวยตกใจยืนตะลึง ทำอะไรไม่ถูก ประตูรถตู้เปิดออก ลูกน้องเสี่ยวิบูลย์คนที่สะกดรอยตามหลังเจ๊สวยมา พุ่งเข้าชาร์จจากทางข้างหลังเจ๊สวย ล็อคแขน เอาผ้าโปะยาสลบปิดหน้าเจ๊สวยไว้ เจ๊สวยแขนขาอ่อนแรงลงทันที แล้วเลยถูกลากตัวขึ้นรถตู้ที่เปิดประตูรอไว้อย่างรวดเร็ว ! โดยเจ๊สวยไม่ทันได้ต่อสู้อะไรเลย รถตู้ปิดประตูแล้วพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

แถวหน้าร้านส้มตำ ครูปิ๋ม มะม่วงหาว และมะนาวโห่ เดินคุยกันมามะม่วงหาวเสนอ “ครู..หนูหิวอ้ะ แวะกินส้มตำก่อนไปทำงานได้ป่ะ?”ครูปิ๋มดูนาฬิกา เห็นว่ายังพอมีเวลาก่อนไปทำงาน เลยพยักหน้า มะม่วงหาวยิ้มร่า เดินนำเข้าร้านส้มตำไป มะนาวโห่รีบตามติด ครูปิ๋มรั้งท้าย

ส้มตำมาตั้งโต๊ะแล้ว ครูปิ๋ม มะม่วงหาว มะนาวโห่จกกินอย่างหิวโหย)มะม่วงหาวเปรย “กินส้มตำแล้วคิดถึงขวัญใจ ขวัญตาเนอะ”มะนาวโห่เอ่ย “ไอ้หยิกด้วย คนเคยกินนอนอยู่ด้วยกัน”“แต่ครูก็เข้าใจไอ้หยิกมันละนะ ที่มันคิดอยากกลับบ้านน่ะ เป็นครู..ครูก็คงอยากกลับบ้านนอกเหมือนไอ้หยิกมันนั่นแหละ กรุงเทพฯมีแต่เรื่องน่ากลัว”มะนาวโห่เห็นพ้อง “นั่นดิคะครู ก็ใครจะนึกล่ะคะว่าไอ้ที่เคยดูแต่ในหนังในละคร ดันเกิดขึ้นในชีวิตจริง ถึงขั้นคิดจะบีบคอกันให้ตายเลยนะเนี่ย” มะนาวโห่สีหน้าสยดสยอง“ในโรงพยาบาลแท้ๆ” สีหน้ามะม่วงหาวสยองพอกันกับมะนาวโห่“นี่ดีนะคะที่ขวัญใจมันเก่ง สู้ยิบตาเลย แถมยังเอาของปาใส่หัวไอ้คนร้ายจนมันต้องซมซานหนีไปน่ะ”ครูปิ๋มวิตก “ครูละไม่อยากนึกเล้ย.. ถ้าขวัญใจสู้ไม่ได้ จะเกิดอะไรขึ้น”