บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 11
ในโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลเข็นเตียงเปล่าเดินมาตามทางเดิน ลูกน้องมิซาว่าแอบเดินตามมาข้างหลังอย่างช้า ๆ
บุรุษพยาบาลหยุดเดินแล้วหันไปมอง พบแต่ความว่างเปล่า บุรุษพยาบาลส่ายหน้าแล้วเข็นเตียงเดินต่อ เสียงฝีเท้าที่ก้าวตามดังขึ้นอีกครั้ง บุรุษพยาบาลหยุดเดินหันกลับไปอีก ไม่มีใคร
บุรุษพยาบาลจอดเตียงรถเข็น แล้วเดินย้อนกลับไปดู มองซ้ายมองขวาก็ไม่พบอะไร เขาทำท่าจะเดินกลับมาที่เตียงรถเข็นแต่ต้องตกใจเมื่อถูกล็อคคอ ปิดปากแล้วลากหายเข้าไปหลังหัวมุมกำแพง
ครู่เดียวลูกน้องมิซาว่าก็เดินออกมาในชุดบุรุษพยาบาล แววตาเหี้ยมโหด เข็นเตียงเปล่าเดินไป
มายูมิกับนานะกำชับพยาบาลที่เข็นรถคนไข้รออยู่หน้าห้อง
“เจาะแขนให้น้ำเกลือคนไข้เสร็จแล้ว ไปเอ็กซเรย์ข้อเท้า แล้วส่งตัวไปที่ห้องผ่าตัดเลย อาจารย์ฮาร่ารออยู่”
“ค่ะ คุณหมอ”
นานะมองตามพยาบาลเข็นรถคนไข้ออกไป ก่อนหันไปเห็นไทชิยืนมองมาทางมายูมิเป็นระยะ
“เมื่อไหร่ฉันจะโชคดีมีหนุ่มมารุมล้อมเป็นบอดี้การ์ดอย่างเธอบ้าง”
“คิดว่าฉันมีความสุขที่ถูกควบคุมตัวเป็นนักโทษอย่างนี้เหรอ?”
“แหม...คุณริวก็แค่รักและเป็นห่วงว่าที่ภรรยา”
“เมื่อก่อนเชียร์แต่ผู้กองยูจิ... ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว?”
“แม่ยกอย่างฉันมีจรรยาบรรณ เชียร์ให้คนรักกันอย่างมีเหตุผล ในเมื่อเธอรักคุณริว ฉันจะฝืนใจเชียร์คนอื่นทำไม”
“ฉันไม่ได้รักริว!”
นานะยิ้มทะเล้นใส่มายูมิ ก่อนโปรยยิ้มให้ไทชิแล้วรีบผละไป มายูมิค้อนนานะ แล้วหันมาเจอไทชิที่คอยยิ้มให้ และคอยเฝ้าไม่ห่าง
มายูมิเริ่มหงุดหงิดรำคาญกับการติดตามของไทชิ ครุ่นคิดทำอะไรบางอย่าง ก่อนนึกขึ้นได้ “ไทชิ”
ไทชิรีบเข้ามาหามายูมิทันที นอบน้อมมาก
“ฉันลืมแฟ้มประวัติคนไข้ไว้ที่โต๊ะทำงาน ช่วยไปหยิบให้หน่อยสิ”
ไทชิก้มศีรษะให้มายูมิอย่างนอบน้อมแล้วรีบออกไป
มายูมิยิ้มเจ้าเล่ห์ รีบหนีไปอีกทาง