บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 22
อาคิโกะนั่งดื่มไวน์อยู่ที่อพาร์ทเมนท์ ด้วยท่าทางเคียดแค้นยูจิและมายูมิ นึกถึงคำพูดของยูจิ
“ผู้หญิงสวยแต่เปลือกอย่างเธอ ไม่มีอะไรเทียบกับมายูมิได้ มายูมิมีค่ามากกว่าเธอหลายเท่า”
เพล้ง !!! แก้วไวน์ในมืออาคิโกะแตกด้วยแรงแค้น แรงโกรธ อาคิโกะบีบแก้วแตกคามือ เลือดออกเต็มมือ แต่อาคิโกะไม่แยแส “ฉันจะทำให้แกไม่เหลือค่าในสายตาของริวอีกต่อไป นังมายูมิ!”
อาคิโกะมองไปทางเข็มกลัดรูปผีเสื้อเหมือนคิดบางอย่าง
ยามาโมโต้กอดสองสาวสวยขนาบซ้าย-ขวาเดินนำทาคาโอะ นาบุไปทางประตู ทางออกของร้าน
มาซารุเดินกอดจุนโกะรั้งท้าย โดยมีเคนเดินตาม จุนโกะมองไปทางยามาโมโต้ นึกถึงคำพูดที่ ยามาโมโต้ประกาศกับทุกคน "เราจะเริ่มสร้างรายได้ให้เป็นกอบเป็นกำ"
ทาคาโอะรู้ความหมายนัยยะที่แฝงอยู่" คราวนี้เยอะกว่าทุกครั้งเหรอครับ”
จุนโกะคิดหาทางส่งข่าวให้ริวรู้ มองไปทางทาคาโอะกับนาบุ ทาคาโอะกับนาบุลอบมองจุนโกะบ่อยครั้ง จุนโกะเห็นท่าทางของทาคาโอะกับนาบุก็รู้ว่าไม่มีโอกาสแยกตัวไปหาริวตามลำพังได้แน่
จุนโกะมองไปทางมาซารุที่เดินกอดนัวเนียเอาหน้าซุกไซ้อยู่กับซอกคอของจุนโกะ
มาซารุพูดพร้อมกับไซ้ซอกคอ “เธอเป็นผู้หญิงที่อยู่ด้วยยังไงก็ไม่เคยอิ่ม”
จุนโกะคิดบางอย่าง แล้วเอียงหน้าคลอเคลียกระซิบมาซารุ ตั้งใจไม่ให้ทาคาโอะกับนาบุได้ยิน จุนโกะทำเสียงยั่วยวน “ถ้าอย่างนั้น วันนี้ท่านอิ่มแล้วรึยังคะ”
จุนโกะใช้นิ้วไล้คางเรื่อยลงไปที่ลำคอแล้วลงต่ำไป มาซารุมองจุนโกะด้วยสายตาหื่น ฉีกยิ้มน่าเกลียด เอามือกอดกระชับจุนโกะแน่นแทบเป็นบีบรัด “เธอท้าทายผิดคนแล้ว ..สาวน้อย”
จุนโกะยิ้มเหมือนกำลังเจอเรื่องสนุก แล้วหันหน้าไปอีกทาง เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นใบหน้าเรียบนิ่ง คิดบางอย่าง
ริวนั่งฟังไทชิรายงานความคืบหน้าของพวกมาซารุกับริว
“พวกมันอยู่ที่ไนท์คลับมิซาว่า...ต้องคิดทำอะไรกันต่อไปแน่ๆ”
“ผมพยายามส่งคนเข้าไปสืบ แต่พวกมันป้องกันแน่นหนามาก”
“แปลว่าเราจะไม่มีทางรู้เลยว่ามันคิดจะทำอะไร” เซกิหงุดหงิด ริวครุ่นคิด