บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 9 หน้า 5
อายะโกะก็ช่วยทัดทาน “อย่าเพิ่งไปทำงานเลยนะคะ”
“พี่เซโกะอาจจะยอมทำตามคำสั่งของคุณทาเคชิโอะนิซึกะโซเรียวคนก่อน แต่คนอย่าง มายูมิ ทากาฮาชิ ไม่มีวันยอมใครค่ะ”
ไทชิเห็นท่าไม่ดี จึงเข้าไปช่วยอธิบาย “โซเรียวให้คนไปลางานที่โรงพยาบาลแล้วครับ”
“การที่ฉันยอมอยู่ที่นี่ ไม่ได้หมายความว่า ริว โอะนิซึกะ จะมีสิทธิ์บงการชีวิตฉัน”
“โซเรียวทำเพราะเป็นห่วง”
“คนที่นี่คงทำตามคำสั่งกันเป็นอย่างเดียว ถ้างั้น...ฉันขอสั่งให้ไทชิขับรถไปส่งที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”
“แต่ว่า...”
“ถ้าไม่ไป ฉันจะเดินไปเอง” มายูมิยื่นคำขาด เอาจริง
ไทชิลำบากใจ แต่สุดท้ายก็จำยอมก้มศีรษะรับคำสั่งมายูมิ แล้วเดินนำมายูมิไปที่รถ
ฟุมิโกะกับอายะโกะมองมายูมิขึ้นรถไปกับไทชิ “ดื้อเหมือนโซเรียวเลยนะป้า”
อายะโกะมองตามอย่างเหนื่อยใจ
ในไนท์คลับมิซาว่า จุนโกะยืนมองทาคาโอะที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะทำงานอย่างกล้าๆ กลัวๆ ทาคาโอะลุกขึ้น เดินไปข้างๆ จุนโกะ มองเรือนร่างจุนโกะอย่างละเอียดถี่ถ้วน
“ฉันจะส่งเธอไปปรนนิบัติไอ้มาซารุที่บ้านทุกอาทิตย์ เธอต้องทำให้มันหลงใหลไว้ใจ แล้วสืบข่าวสำนักงานตำรวจมาให้ฉัน”
“ทำไมต้องเป็นฉัน”
“เพราะไอ้มาซารุมันหลงใหลเธอ”
“ให้ฉันทำงานอื่นเถอะค่ะ ฉันไม่อยากไป”
“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก” ทาคาโอะสะบัดมีดพกส่วนตัวออกมา
จุนโกะสะดุ้งตกใจ หันหลังจะหนี แต่ถูกนาบุจิกกระชากผมจนหน้าแหงน “โอ๊ย...!”
ทาคาโอะควงมีดพกแกว่งไปมาต่อหน้าจุนโกะ “ถึงขนาดนี้แล้ว.. ยังกล้าปฏิเสธคำสั่งของฉันอีกเหรอ” ทาคาโอะหันไปพยักหน้ากับนาบุ นาบุยิ้มร้ายก้มศีรษะรับรู้
จุนโกะหน้าตื่นตกใจ เริ่มดิ้นรนขัดขืนอีกครั้ง “ไม่นะ! อย่าทำอะไรฉันนะ!! ท่านทาคาโอะ... อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง”
“ฉันจะให้แกร้องจนสมใจเลยนังจุนโกะ!” นาบุกระโชกใส่ จุนโกะดิ้นเต็มแรง แต่โดนนาบุตบจนหน้าหัน
ลูกน้องมิซาว่าอีกคนวิ่งเข้ามารายงานทาคาโอะอย่างร้อนรน “โอะนิซึกะโซเรียวมาครับ”
“ไอ้ริว!” สีหน้าทาคาโอะไม่พอใจ