บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 8 หน้า 3
โคจิสอนริวไป ในใจก็นึกถึงเรื่องราวในอดีต
ทาโร่ปลูกดอกดาวเรืองอย่างมีความสุข เล่าไปยิ้มไป โคจิมองเริ่มเป็นห่วง
“ความรักเกิดขึ้นได้กับทุกคนที่มีหัวใจ”
ทาโร่เอาดอกดาวเรืองมาให้แพรวดาว
“รักคือรัก... ความรักไม่มีเงื่อนไข”
แพรวดาวตะลึงกับสวนดอกดาวเรืองตรงหน้าคิดว่าทาเคชิเป็นคนทำให้ ทาโร่แอบมองอย่างเจียมตัว
“รักคือการให้... แม้จะไม่อาจเอื้อม ก็เพียงพอและสุขใจ”
ทาโร่ช้อนดอกดาวเรืองขึ้นมา เจ็บช้ำใจ
“รักคือการเสียสละ... ยอมแลกได้แม้เลือดเนื้อและวิญญาณ”
โคจิเด็ดดอกดาวเรืองดอกหนึ่งขึ้นมามอง ยิ้มเศร้า “ไม่ว่าจะเลือกความรักแบบไหน ท้ายสุดแล้ว... รักแท้คือรักที่สละความเห็นแก่ตัว คือการมอบความปรารถนาดีให้คนรัก ไม่ใช่การครอบครองเป็นเจ้าของอย่างขาดสติ”
โคจิยื่นดอกดาวเรืองให้ริวยิ้มเป็นนัย “รู้รึยัง… รักของโซเรียวคืออะไร?”
ริวรับดอกดาวเรืองจากโคจิมามอง สายตาครุ่นคิด
ริววางดอกดาวเรืองไว้หน้ารูปของมายูมิในอิริยาบถต่างๆ บนโต๊ะทำงาน
ริวคิดถึงตอนที่มายูมิพูดตอกย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง เด็ดขาด “เรื่องของเรามันจบไปตั้งแต่เจ็ดปีที่แล้ว ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน งานหมั้นของเราจะไม่มีวันเกิดขึ้น”
นึกถึงตอนที่มายูมิพูดท้าทายริว “ผู้หญิงทุกคนอยากแต่งงานเพราะความรัก ทำให้ฉันรักคุณสิ ฉันจะแต่งงานกับคนที่ฉันรักเท่านั้น! ทำให้ฉันเห็นสิว่าคุณรักฉัน”
นึกถึงตอนที่มายูมิผลักริวอย่างหมดความอดทน “คุณมันป่าเถื่อน เอาแต่ใจ ชอบใช้ความรุนแรง ฉันเกลียดคุณ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
ริวถอนหายใจ เครียด คำพูดโคจิแทรกขึ้นในความคิด “รู้รึยัง… รักของโซเรียวคืออะไร?”
“เส้นทางของนักรบ...คือการเผชิญหน้ากับศัตรู ความรักของ ริว โอะนิซึกะ...คือการไม่ยอมแพ้ ผมจะเอาชนะใจคุณให้ได้...มายูมิ!” ริวจ้องรูปมายูมิ สายตามุ่งมั่นมาก
ทาคาโอะใช้มีดพกบรรจงแกะสลักแอปเปิ้ลลูกหนึ่ง สีหน้าเรียบเย็นคาดเดายาก คุยกับนาบุ “แค่ผู้หญิงสองคนยังจัดการไม่ได้ คิดว่าตัวเองยังมีประโยชน์อีกมั้ย?”
นาบุรีบก้มศีรษะขอโทษทาคาโอะ ท่าทางเกรงกลัว “ผมขอโทษที่ทำงานพลาดครับ แต่อย่างน้อยเราก็รู้ว่าผู้หญิงที่โอะนิซึกะ โซเรียวเป็นห่วงมากที่สุดคือหมอมายูมิ เพราะไอ้ริวถึงขนาดไปดักรอพวกเราที่บ้านทากาฮาชิ”
ทาคาโอะนิ่งทบทวน “มายูมิ ทากาฮาชิ... ว่าที่คู่หมั้นที่ ริว โอะนิซึกะ ไม่เคยใส่ใจมาหลายปี”