บทละครโทรทัศน์ รอยฝันตะวันเดือด ตอนที่ 5 หน้า 4

“เหนื่อยนิดหน่อย”

“ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น แล้วมาทานข้าวกันสิลูก”

มายูมิกำลังจะรับคำ แต่มิยูกิรีบพูดขึ้นก่อน “วันนี้ว่าที่พี่เขยให้คนเอากับข้าวของโปรดพี่มายูมิมาให้ที่บ้าน น่าทานทั้งนั้นเลย”

“ช่างดูแล ช่างเอาอกเอาใจ....อนาคตพี่เขยดีเด่นแน่นอน”

“วันก่อนโอะนิซึกะโซเรียวเกริ่นกับพ่อเรื่องกำหนดวันหมั้น พ่อว่า”

“หนูยังไม่ค่อยหิว ขอตัวไปพักก่อนนะคะ” มายูมิตัดบทบอกทามาโกะกับทากาฮาชิ ก่อนหนีขึ้นห้องไป ทุกคนมองตาม งงๆ ไม่รู้ว่ามายูมิเป็นอะไร 

ในห้องนอน มายูมิยืนมองโคโตะที่มีผ้าคลุมอยู่มุมห้อง สีหน้าสับสนและครุ่นคิด เสียงบรรเลงโคโตะทำนองเพลงเดียวกับฉากที่โรงพยาบาล ดังแว่วในความคิดมายูมิ มายูมิตัดสินใจหยิบซองบุกำมะหยี่ มาห่อเก็บโคโตะ เสียงบรรเลงโคโตะยิ่งดังขึ้นในความคิด มายูมิยิ่งพยายามห่อโคโตะไว้อย่างมิดชิดที่สุด ราวกับไม่ต้องการเห็นมันอีก นึกถึงภาพที่โรงพยาบาลวันนี้ ตอนที่มายูมิเล่นโคโตะ สบตากับริว

มายูมิชะงัก “ริว  โอะนิซึกะ...ฉันโกรธคุณมากเท่าไหร่ ภาพความทรงจำที่เกี่ยวกับคุณก็ยิ่งชัดเจนขึ้น... ทำไม?”  สีหน้ามายูมิเจ็บช้ำ สับสน ไม่เข้าใจตัวเอง  

ริวยืนเหม่อมองออกไปยังสวนเบื้องหน้าด้วยอารมณ์เบิกบาน สบายใจ 

โคจิเข้ามาชำเลืองมองริว “วันนี้โซเรียวทำคะแนนรักแล่นฉิว”

ริวอมยิ้มนิดๆ  “แต่มายูมิก็ยังไม่ใจอ่อน” 

“เรื่องของหัวใจต้องใช้เวลา... กล้าที่จะเริ่ม ก็ใกล้ความสำเร็จแล้ว หวังว่าโซเรียวคงไม่ท้อซะก่อน”

“ผมไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ” 

“มีคนเดียวที่ทำให้โซเรียวยอมตั้งแต่เห็นหน้า” โคจิแกล้งเปรยขึ้น  ริวยิ้มในหน้ารู้ว่าโคจิหมายถึงมายูมิ

ริวนึกขึ้นได้ “เราจะทำยังไงกับปืนของกลางที่ฮารุเอามาให้?”

“ไม่มีหลักฐาน ตำรวจก็เอาผิดเราไม่ได้”

“แต่คนบงการฆ่าท่านโอะซะมุยังลอยนวลอยู่”

“เรื่องนี้มีเงื่อนงำเกี่ยวโยงหลายอย่าง  มีคนในสำนักงานตำรวจรู้เห็นด้วย คงต้องรอปรึกษาท่านรองฮิโระอีกที ว่าจะเอายังไง”    

ริวพยักหน้ารับรู้ สีหน้าเครียด ไม่สบายใจ 

มาซารุตบโต๊ะด้วยความโมโห ยูจิกับเคนก้มหน้า พูดอะไรไม่ออก

“ทำงานกันยังไง ถึงปล่อยให้ปืนของกลางหายไปจากห้องเก็บหลักฐาน”