บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 9 หน้า 13
ที่เรือนพระยาราชรักษ์ บวรยศรวบช้อนพลันหันมาบ่นกับคุณหญิงมณี “พี่ต้นนี่น่าจะได้รางวัลหมอดีเด่นนะครับ อุทิศตนเพื่อคนไข้ขนาดนี้”
“แต่พ่อไม่ค่อยเห็นด้วยหรอกนะ ที่ตาต้นทำงานไม่เป็นเวล่ำเวลา พ่อกลัวสุขภาพตาต้นจะแย่เอา อยากรู้จริงๆใครกันที่โทรมาตามตาต้นไปรักษาเอาป่านนี้”
จันกับคุณหญิงมณีมองหน้ากัน คุณหญิงมณีตอบกลับไป “จะใครซะอีกล่ะคะ ก็แม่ซ่อนกลิ่นน่ะสิ โทรมาตามให้ไปรักษาหลวงเดช”
พระยาราชรักษ์ได้ยินก็ชะงัก “นี่หลวงเดชป่วยยังไม่หายอีกรึ เห็นป่วยมาตั้งหลายปีแล้วนี่”
“ได้ยินเค้าว่ากันว่าเจ็บออดๆ แอดๆ สามวันดีสี่วันไข้มาตลอดค่ะ”
บวรยศได้ยินก็สนใจขึ้นมาทันที “คุณแม่หมายถึงหลวงเดชบริรักษ์หรือครับ”
คุณหญิงมณีพยักหน้า “ใช่ เค้าเป็นเพื่อนคุณพ่อน่ะ เมื่อก่อนเคยไปมาหาสู่กันบ่อยๆ”
“แต่ผมไม่เคยเห็นคุณแม่ไปบ้านหลวงเดช หรือหลวงเดชมาบ้านเราเลยนี่ครับ” บวรยศสงสัย
คุณหญิงมณีและพระยาราชรักษ์หันมามองหน้ากันไม่รู้จะเล่ายังไงดี “เรื่องมันยาว ไว้แม่จะเล่าให้ฟังแล้วกัน”
จันยกขนมเข้ามาเสิร์ฟที่โต๊ะ บวรยศจึงตักกินด้วยสีหน้าตื่นเต้น“ขนมรสแบบนี้ฉันกินมาแต่เด็ก ต้องเป็นฝีมือยายรีใช่ไหมแม่จัน”
“เปล่าค่ะคุณตั้ม หลานสาวแกทำมาขายค่ะ ยายรีแกเสียไปนานแล้ว หลานสาวแกก็เลยรับช่วงทำขนมขายแทนแกค่ะ”
“จริงหรือ ดีนะที่มีคนรับช่วงต่อ ไม่งั้นฉันกลับมาคงอดกินขนมอร่อยๆ แบบนี้” บวรยศหยิบมากินอีกพลันมองขนมในจานอย่างเสียดาย “มีแค่นี้เองเหรอ”
“ค่ะ ไว้พรุ่งนี้จันจะไปรอซื้อที่ศาลาริมน้ำให้นะคะ”
บวรยศสนใจขึ้นมาทันที “ไม่เป็นไร ไว้ฉันไปซื้อเองดีกว่า จะได้เลือกเองด้วย” บวรยศยิ้มอย่างพอใจ
อรรถกรฟังเสียงหัวใจของหลวงเดชก็หันไปบอกซ่อนกลิ่น “คุณหลวงมีปัญหาในร่างกายหลายระบบครับ ทั้งระบบไหลเวียนโลหิต ระบบหายใจ ระบบขับถ่าย ตอนนี้หมอเองก็ยังหาสาเหตุที่แน่ชัดไม่ได้ แต่หมอว่าควรจะพาคุณหลวงไปรักษาที่โรงพยาบาลจะดีกว่านะครับ”
ซ่อนกลิ่นได้ยินก็ชะงักสีหน้ากังวล “ไม่ดีหรอกค่ะ โรงพยาบาลเชื้อโรคเยอะจะตายไป ความจริงคุณหลวงก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ฉันเกรงว่าพอไปถูกเชื้อโรคที่โรงพยาบาลจะยิ่งป่วยหนักเข้าไปใหญ่น่ะสิคะ”
“ไม่หรอกครับ ทางโรงพยาบาลมีการรักษาความสะอาดที่ได้มาตรฐานพอสมควร อาการของคุณหลวงเป็นอาการที่แปลก ถ้าตรวจวินิจฉัยไม่ละเอียด ก็จะรักษาแบบโยนหินถามทางไปเรื่อยๆ ผมว่าคงไม่ดีหรอกครับ”