บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 9 หน้า 15
ซ่อนกลิ่นอึกอักไม่รู้จะบอกยังไง “รู้อะไรก็เรื่องของข้า สาระแนไม่เข้าเรื่อง” อ้าววว ธูปทำหน้างงๆ “รีบเช็ดแล้วก็รีบไปได้แล้ว คุณหลวงจะได้พักผ่อน” ซ่อนกลิ่นไล่
“ค่ะคุณซ่อนกลิ่น” ธูปรีบเช็ดพื้นใหญ่เลย
ซ่อนกลิ่นมองหลวงเดชที่นอนหลับอย่างอ่อนเพลียสีหน้ากังวล
ซ่อนกลิ่นมองห่อยาสมุนไพรในมือตัวเองสีหน้ากังวล
นึกถึงตอนที่พรส่งห่อผ้าของทำเสน่ห์ให้ซ่อนกลิ่นแล้วสั่ง “เอาไปต้มแล้วให้ไอ้คุณหลวงนั่นกินเหมือนเดิม”
ซ่อนกลิ่นรีบคว้าห่อผ้ามาอย่างดีใจ “ขอบใจนะจ๊ะพี่พร”
ซ่อนกลิ่นเดินเข้ามากอดที่ด้านหลังของคุณหลวง “คุณหลวงขา”
หลวงเดชแกะมือซ่อนกลิ่นออกทันที “ฉันปวดหัว อย่าเพิ่งเข้ามายุ่งได้ไหม”
ซ่อนกลิ่นชะงักหน้าเจื่อนๆ รีบบริกรรมคาถา “นะเมตตา โมห็นหน้ารักสนิท พุธจับจิต ธามิให้กำจัดยะกระหวัดจิตหลวงเดชละอย่าละ ชีวิตัง ยาวิพพานัง สะระนัง คัจฉามิ”
หลวงเดชสีหน้าเปลี่ยนเป็นงวยงงขึ้นมาทันที
ซ่อนกลิ่นสีหน้ากังวลมองห่อยาในมือ เปรยๆ “ถ้าให้คุณหลวงกินต่อไป คุณหลวงจะตายไหมนะ”
อรรถกรกำลังยืนอ่านหนังสือสีหน้ายิ้มๆ ออกปากพึมพำ “อดข้าวดอกนะเจ้าชีวิตวาย ไม่ตายดอกเพราะอดเสน่หา”
บวรยศโผล่หน้ามายิ้มๆ ที่ด้านหลัง “บอกใครหรือครับพี่ต้น”
อรรถกรหันมาเห็นบวรยศเดินเข้ามาในห้อง บอกอายๆ “พี่อ่านขุนช้างขุนแผนเฉยๆ ไม่ได้บอกใครซะหน่อย”
“เหรอครับ ผมก็นึกว่ามีใครทำพี่ต้นอกหักซะอีก”
อรรถกรสะอึกนิดๆ “คนอย่างพี่ชีวิตมีแต่งานนายก็รู้”
“อะไรก็ไม่แน่นะครับพี่ต้น เผื่อบางทีพี่ต้นอาจจะไปเจอนางพยาบาลสาวๆ สวยๆ แล้วไม่บอกผมก็ได้”
อรรถกรยิ้มเขินๆ “เพ้อเจ้อน่า ว่าแต่นายเถอะ ไปอยู่ที่โน่นตั้งนานไม่ถูกใจใครบ้างเหรอ”
“ไม่มีหรอกครับ ก่อนไปหลวงตากำชับให้ผมตั้งใจเรียน ให้สมกับที่คุณพ่อคุณแม่ส่งเสริมผมให้ได้เรียนสูงๆ ผมไม่มีทางวอกแวกอยู่แล้ว”
“นายนี่เป็นเด็กดีเสมอต้นเสมอปลาย คุณแม่ได้ยินต้องภูมิใจแน่ๆ”
บวรยศยิ้มรับอย่างดีใจ
หน้าบ้านยายรีในตอนเช้าตรู่ โฉมฉายกำลังจุดเตาหุงข้าวอยู่หลังบ้าง พลันไอไปด้วย
เนตรก็เดินเข้ามาด้วยความแปลกใจ “แม่เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ได้ยินเสียงแม่ไอมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”