บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 2 หน้า 2
พวงเวทนา “เคราะห์หามยามร้ายจริงๆนะเอ็ง”
“มันคงเป็นวิบากกรรมของฉัน ช่วงนี้ถึงได้มีแต่เรื่องไม่หยุดไม่หย่อน”
เจิมถาม “แล้วนี่พากันกลับมา จะให้พวกฉันไปช่วยหล่อนปลูกบ้านใหม่รึไร”
อุ่นตกใจ “ต๊าย พวกฉันไม่ใช่พวกคุณๆนะ จะได้มีทรัพย์ศฤงคารมาแจกจ่ายหล่อน”
“เปล่าจ้ะ ฉันไม่ได้อยากได้อะไรจากใคร”
พวงงง “เอ้า...งั้นมานี่ทำไมล่ะแม่”
“ฉันจะขอพบคุณหลวงให้ท่านช่วยสงเคราะห์ตามที่เคยให้วาจากับฉันจ้ะ”
พอได้ยินอย่างนี้ทั้ง เจิม พวง อุ่นก็ผงะไป ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
บ้านหลวงเดชที่กรุงเทพฯ ผลและคนรับใช้ถือของเดินผ่านห้องรับแขกไป หลวงเดชอุ้มอรพิลาส โฉมฉายอุ้มบวรยศ กรองแก้ว พิศ นั่งคุยกัน
โฉมฉายเอ่ย “ไหนๆเราก็กลับมากันเร็ว ดิฉันจะขอไปกราบท่านเจ้าอาวาสเพื่อปรึกษาเรื่องงานกฐินเดือนหน้าค่ะ”
หลวงเดชเห็นด้วย “ก็ดีนะจะได้พาตาหนูกับยัยหนูไปกราบท่าน ให้ท่านสวดอำนวยชัยให้พรลูกๆด้วย”
“ไม่ดีกระมังคะคุณหลวง เด็กๆยังเล็กนัก เดินทางมาเหนื่อยๆน่าจะพักเสียหน่อย”
“ฉันก็คิดแต่จะพาลูกเที่ยว แย่เสียจริง งั้นวันนี้ขอฉันพาลูกๆนอนกลางวันนะ จะได้อยู่เป็นเพื่อนพิศด้วย”
“มิเป็นไรค่ะคุณหลวง อย่าลำบากเลย ให้ดิฉันดูแลเด็กๆก็ได้ค่ะ”
“ลำบากที่ไหน ตาหนู ยายหนูนี่ลูกฉันนะพิศ ใจคอจะไม่ให้พ่อลูกได้เลี้ยงดูกันหรือ”
“ดิฉันขอประทานโทษค่ะ มิได้หมายความเช่นนั้นเลย” พิศหน้าเสียรีบยกมือไหว้ขอโทษ หลวงเดชหัวเราะขำ
โฉมฉายกับกรองแก้วแกล้งค้อนที่คุณหลวงแกล้งแหย่พิศ โฉมฉายต่อว่า “โธ่...คุณหลวง ไปเหย้าพิศอย่างนี้ ดูสิคะ คงใจเสียแย่”
หลวงเดชหัวเราะ “เอาล่ะๆ ไม่ต้องกลัวไปพิศ คุณพี่โฉมของพิศโกรธฉันแล้ว ตกลงเธอกับฉันช่วยกันเข้าเวรเลี้ยงลูกวันนี้แล้วกัน”
โฉมฉายส่งบวรยศให้พิศอุ้ม “ตาหนูของแม่ อยู่กับคุณพ่อกับแม่พิศสักประเดี๋ยวนะลูก” พอพูดจบบวรยศก็เริ่มร้องเพราะรู้สึกผิดมือ
หลวงเดชอุ้มอรพิลาศเดินมายืนข้างโฉมฉาย มองบวรยศที่ร้องงอแงอยู่ในมือพิศ หลวงเดชยิ้มให้โฉมฉาย “ตาหนูคงอยากจะให้กล่อมแกนอนพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อ แม่ ลูกกระมัง คุณโฉมไปช้าหน่อยได้ไหม”
โฉมฉายเห็นด้วยกับหลวงเดชเลยรับบวรยศแล้วหันไปหากรองแก้ว “งั้นพี่ฝากกรองแก้วช่วยตรวจตราเด็กๆยกของด้วยนะ” กรองแก้วไม่ได้ตอบเพราะมัวแต่เหม่อมองลูกๆทั้งสองในมือหลวงเดชและโฉมฉาย “กรองแก้ว”
กรองแก้วสะดุ้งได้สติ “เอ่อ...คะ มีอะไรคะคุณพี่”
“เป็นอะไรหรือเปล่า พี่ฝากให้น้องช่วยดูเด็กๆยกข้าวของ เห็นไม่ได้ยิน”
กรองแก้วฝืนยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ น้องคิดอะไรนิดหน่อย เชิญคุณพี่เถอะค่ะ น้องจะดูทางนี้เอง”
ทุกคนเดินออกไป กรองแก้วมองตามรู้สึกเศร้าที่ตัวเองไม่มีลูกอยู่คนเดียว