บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 2 หน้า 3
กรองแก้วเดินตามเสียงร้องเพลงกล่อมเด็กมาจนมาถึงหน้าห้องแล้วแอบมองเข้าไป กรองแก้วเห็นโฉมฉายกับพิศนั่งไกวเปลคนละเปล ที่มีเด็กอยู่ในเปล ข้างๆบนเตียงเห็นหลวงเดชนอนหลับ กรองแก้วยืนแอบมองภาพนี้แล้วยิ้มตื้นตันน้ำตาไหลรู้สึกดีที่เห็นภาพอันอบอุ่นของขอบครัว แต่อีกใจก็เศร้าใจที่ไม่มีลูก จังหวะนั้นโฉมฉายเงยมามองเห็นกรองแก้ว กรองแก้วรีบหลบไปทันที
โฉมฉายมองในเปลทั้งสองเห็นเด็กทั้งสองหลับจึงหยุดไกว “พิศ พี่ไปก่อนนะ ฝากดูเด็กๆกับคุณหลวงด้วย”
“ค่ะคุณพี่โฉม”
“แล้วพิศเองก็พักผ่อนด้วยนะ”
โฉมฉายกับพิศยิ้มให้กันแล้วโฉมฉายก็เดินออกจากห้องไป
กรองแก้วเดินเศร้าๆมาตามทาง โฉมฉายรีบเดินตามมาเรียก “น้องกรองแก้ว” กรองแก้วหยุดแต่ยังแอบหันหน้าหนีเพื่อเช็ดน้ำตา โฉมฉายรีบเดินมาดักหน้าแล้วมองหน้ากรองแก้ว กรองแก้วเงยหน้าขึ้นยิ้มแต่โฉมฉายก็เห็นร่องรอยผ่านการร้องไห้ในแววตาของกรองแก้ว “ร้องไห้หรือ...น้องเป็นอะไร”
“เปล่าค่ะ”
“พี่สังเกตตั้งแต่ตอนคุยกันเมื่อครู่แล้ว มีอะไรก็บอกพี่เถอะนะ”
“น้องไม่มีอะไรจริงๆค่ะ” เธอฝืนยิ้ม “เดี๋ยวน้องขอตัวไปพักผ่อนนะคะ”
กรองแก้วจะเดินไปแต่โฉมฉายเรียกขึ้นตามหลัง “กรองแก้ว....” เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อแต่รู้ว่ากรองแก้วกำลังโกหก “ถ้าน้องมีเรื่องไม่สบายใจแล้วเก็บไว้คนเดียวมันจะแก้ปัญหาอะไรได้หรือ”
กรองแก้วหันกลับมามองโฉมฉายด้วยสีหน้าเศร้า “คุณพี่...” แล้วน้ำตากรองแก้วก็เริ่มไหลออกมา
โฉมฉายยิ่งแปลกใจรีบเดินเข้าไปหาทันที “นี่พี่คงปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปไม่ได้แล้ว”
กรองแก้วพอได้ยินความเป็นห่วงเป็นใยของโฉมฉายก็โผเข้ากอดทันที
โฉมฉายหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้กรองแก้วเช็ดน้ำตา
กรองแก้วยกมือไหว้กราบขอบคุณ “น้องขอโทษค่ะที่ปดคุณพี่ เพราะน้องรู้สึก....รู้สึกเสียใจ”
โฉมฉายสงสัย “เสียใจเรื่องอะไร หรือมีใครทำให้น้องเสียใจ คุณหลวงหรือเปล่า”
“ไม่ใช่ค่ะ น้องเสียใจตัวเอง” เธอร้องไห้มากขึ้นอีกเพราะจี้ใจดำ “เสียใจที่น้องไม่สามารถมีลูกให้คุณหลวงได้”
โฉมฉายได้ยินก็สงสาร จึงดึงกรองแก้วมากอด “โถ...แม่คุณ” เธอถอนใจกลุ้มไปด้วย “น้องกรองแก้วอย่าคิดมากนะ ยังไงคุณหลวงก็รักและเอ็นดูน้องกรองแก้วมากน้องก็คงรับรู้ได้”
“ก็เพราะคุณหลวงดีกับน้องเช่นนี้ น้องถึงอยากตอบแทนบุญคุณท่านบ้าง” ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้เพราะยิ่งรู้สึกเศร้าว่าเป็นความโชคร้ายของตัวเธอ