บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 29 หน้า 2
หมู่บ้านแม่อาย ช่อเอื้องพาครูคำปันกลับมาที่บ้าน กลองดูดีใจที่ได้กลับมาบ้าน
“พ่อค่อยๆเดินนะ” ช่อเอื้องพาครูคำปันเดินขึ้นบ้าน ครูคำปันเอามือช่อเอื้องออก
“บ้านพ่อ พ่อจำได้น่า”
“พ่อนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ บ้านไม่ได้อยู่นานเดี๋ยวชั้นไปทำความสะอาดห้องให้ก่อน”
“ไม่ต้อง พ่อทำเองได้”
“แต่ว่า”
“พ่ออยากพักแล้ว”
“ไม่กินข้าวก่อนเหรอตา”
“ตาไม่หิว” ครูคำปันเดินเข้าห้องไป ช่อเอื้องมองพ่ออย่างเป็นห่วง”
กลองหันมามองช่อเอื้อง “พี่ช่อเอื้อง ทำไมตาไม่ดีใจเลยล่ะจ๊ะที่ได้กลับบ้าน”
ช่อเอื้องจุกที่อก ได้แต่ลูบหัวกลอง เสียงของกลองดังไปถึงในห้องที่ครูคำปันทรุดตัวลงร้องไห้แบบไม่อยากให้ช่อเอื้องได้ยินเสียง ครูคำปันค่อยๆคลานไปเปิดตู้ ค่อยหยิบดาบออกมากอดแล้วร้องไห้
ห้องแถว ผึ้งกอดกระเป๋าเสื้อผ้าไว้กับตัว เดินหลบผู้คนอยู่ที่ริมถนน ผึ้งพูดกับตัวเอง “แกตัดสินใจถูกแล้วนังผึ้ง อยู่กับคุณนายขี้งกนั่นไป ชีวิตก็ไม่ได้มีอะไรดีหรอก ดูซิ ทำงานให้แทบตาย เคยเห็นหัวแกซะที่ไหน”
ผึ้งมายืนหลบที่ด้านหน้ากำแพง สีหน้ารู้สึกผิด นึกถึงเรื่องในอดีต
วิไลลองเสื้อที่ร้านคุณนายติ๊ดแล้วส่งตัวเองหน้ากระจก ผึ้งเดินเข้ามาเห็นก็ตกใจ “แกทำอะไรน่ะ!”
“ก็แค่เอาชุดลองใส่ดู ชุดนี้สวยเหมือนนะ ชุดอื่นแก่เชียว”
“แกรีบถอดเก็บเลยนะ คุณนายมาเห็นได้อาละวาดร้านแตก”
“แล้วคุณนายอยู่ที่ไหนล่ะ กล้องวงจรปิดร้านนี้ก็ไม่มีซะหน่อย ชั้นรู้ว่าคุณนายงกจนไม่ยอมติด”
“แต่ชั้นอยู่ แล้วชั้นก็สั่งให้แกถอดเสื้อออกมาเดี๋ยวนี้”
วิไลถอนหายใจแบบเซ็งๆ “เป็นหมาเฝ้าบ้านที่ดีจังเลยนะ อยู่มาตั้งนานไม่เคยลองเสื้อพวกนี้เล่นบ้างเหรอ”
“ไม่เคยอ่ะ”
“แปลกดีนะ ทีกับคุณนายล่ะจะมาเป็นคนดี ถ้าชั้นเป็นคุณนายชั้นคงรักพี่ตายเลย”
วิไลเดินไปถอดเสื้อ ผึ้งดูคิดตามที่วิไลพูด
“เพราะคำพูดแกเลยวิไล ถึงทำให้ชั้นคิดอะไรได้”
ผึ้งสะบัดหน้าแล้วคิดว่าที่ทำอยู่ถูกแล้ว ผึ้งเดินไปที่บ้านหลังหนึ่งมองเลขที่บ้าน แล้วเคาะประตู