บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 29 หน้า 4
“คุณทรงพลคะ คุณดาวนิลมาขอพบค่ะ” ทรงพลมีสีหน้าเครียดลำบากใจ
ดาวนิลที่ยังไม่สบายใส่แว่นตา นั่งก้มหน้าอยู่ที่ล็อบบี้โรงแรม เหมือนไม่อยากให้ใครจำได้ พนักงานเดินมา
“คุณทรงพลไม่อยู่ค่ะ”
“อ้าว.... แต่เมื่อกี้บอกว่าคุณพลมาทำงานนี่คะ”
พนักงานลำบากใจ “เข้าใจผิดน่ะค่ะ”
“งั้นขอเข้าไปนั่งรอที่หน้าห้องทำงานได้ไหมคะ”
“เอ่อ.....วันนี้คงไม่เข้าแล้วล่ะค่ะ คุณทรงพลแจ้งไว้ว่าช่วงนี้จะยุ่งมาก คงไม่สะดวกจะให้ใครพบ”
ดาวนิลจุกที่คอ “..ค่ะ..ขอบคุณค่ะ”
ดาวนิลจะเดินออกไป เห็นพนักงานกับแขกบางคนมองแล้วซุบซิบกัน ดาวนิลคิดมากว่าทุกคนมองมาที่ตัวเอง ดาวนิลรีบเดินออกไป ทรงพลยืนแอบมองอยู่ไกลออกไป
ร้านคุณนายติ๊ด ตำรวจจับผึ้งกลับมาทำแผนที่ร้าน คุณนายติ๊ดขี้หน้าต่อว่า
“นังผึ้ง นังหัวขโมย แกกล้ามากนะที่มาขโมยเงินชั้น!!”
“ของที่คุณนายแจ้งว่าหายไปทุกอย่างยังอยู่ในกระเป๋า ขาดเงินสดไปนิดหน่อย คงน่าจะใช้ไประหว่างหลบหนี”
“ทำไมถึงรู้เร็วนักว่าชั้นหนีไปไหน”
“นังโง่ แกทำงานกับชั้นมากี่ปี ทำไมชั้นจะไม่รู้ว่าแกมีคนรู้จักอยู่แค่ไม่กี่คน”
“ก็เพราะมัวแต่เป็นทาสรับใช้คุณนายอยู่ไงล่ะ คุณตำรวจคะ เมื่อไหร่หนูจะได้ออกจากร้านนี้ซะที ของก็ได้คืนไปหมดแล้ว” ตำรวจถอนหายใจ “ให้ตำรวจทำงานง่ายก็รีบๆสารภาพมาสิครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
“หนูคิดเรื่องนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ แค่วันนี้จังหวะมันเหมาะ”
เรื่องเล่าของผึ้ง วิไลกลับมาเก็บของแล้วผึ้งวางแผนใส่ร้ายวิไลว่าเป็นคนเอาของไป ผึ้งนั่งกินส้มตำอยู่หน้าทีวี วิไลรีบเดินกลับเข้ามาในร้าน
“อ้าว แฉนังดาวนิลมันเสร็จแล้วเหรอ เร็วจัง” ผึ้งมอง “แล้วคุณนายไปไหนล่ะทำไมกลับมาคนเดียว”
วิไลท่าทีมีพิรุธอย่างหนัก “คุณนายให้ชั้นกลับมาเอาของ”
“ของอะไร?”
“หลักฐานน่ะ ชั้นลืมไว้ที่ห้อง ชั้นรีบไปเอาก่อนนะ เดี๋ยวต้องรีบไป”
วิไลรีบเดินขึ้นไปชั้นบน ผึ้งดูสงสัยแล้วตามไป
วิไลรีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ผึ้งที่แอบดูอยู่เปิดประตูเข้ามา วิไลตกใจรีบซ่อนกระเป๋าเสื้อผ้า