บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 29 หน้า 5
“ไม่ต้องซ่อนหรอกน่ะ ชั้นรู้ว่าแกเก็บกระเป๋าจะหนีไปใช่มะ”
วิไลอึกอัก
“ชั้นทำงานกับคุณนายมาตั้งนาน ทำไมชั้นจะไม่รู้ แกโดนคุณนายยึกยักเรื่องเงินที่สัญญาจะให้ใช่ไหมล่ะ”
“อืม ชั้นไม่คิดว่าเขาจะจ่าย”
“เออ แกก็คิดถูกแล้วล่ะ คนอย่างคุณนายติ๊ดอยู่ด้วยก็มีแต่ถูกเอาเปรียบ ดีไม่ดีจะซวยโดนโยนความผิดให้อีก รีบเก็บของแล้วรีบไปสิ หนีไปให้ไกลๆเลยนะ ชั้นไม่บอกคุณนายหรอก”
วิไลพยักหน้าแล้วรีบเก็บของ ผึ้งมองวิไลแล้วคิดแผนอะไรบางอย่าง
ผึ้งส่งวิไลออกจากร้านไป แล้วกลับมาเปิดลิ้นชักที่คุณนายติ๊ดซ่อนเงินไว้ หยิบเงินออกมาดูแล้วยิ้ม
“ทำงานกับแกมาตั้งหลายปี ทำไมจะไม่รู้ว่าแกซ่อนเงินไว้ที่ไหนบ้าง”
ปัจจุบัน คุณนายติ๊ดจะเข้าไปตบ “แก!! นังคนกินบนเรือนขี้ลดบนหลังคา ชั้นจะสั่งสอนแกให้สำนึก”
ตำรวจมาห้ามไว้
“คนอย่างคุณนายก็ควรต้องถูกสั่งสอนเหมือนกันนั่นแหละ”
“นี่แกยังกล้าพูดแบบนี้ แกไม่ได้สำนึกผิดเลยใช่ไหม”
“ทำไมหนูต้องสำนึกผิด หนูทำงานให้คุณนายหนักขนาดไหน แล้วสิ่งที่ได้คืออะไร คุณนายไม่เคยจะเห็นค่า เงินพวกนี้หนูก็แค่เอาเงินส่วนที่หนูควรจะได้ไป ทำงานให้คุณนายมากี่ปี เงินเดือนไม่เห็นเคยจะได้ครบซักเดือน”
ผึ้งหันไปบอกตำรวจ
“หนูเล่าไปหมดแล้ว จะต้องทำแผนอะไรก็รีบทำได้ไหมคะคุณตำรวจ หนูจะได้ออกจากที่นี่ซะที”
“ไปเลย งั้นไปอยู่ในคุกเลย”
“ก็ดีกว่าอยู่กับคุณนายล่ะค่ะ!” ตำรวจพาผึ้งออกไปทำแผน
“เออ ไปเลย ชั้นก็ไม่อยากมีแกอยู่ที่ร้านนี้หรอก ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเลยนะ หลุดโทษออกมายังไงชั้นก็ไม่จ้างแกอีกแล้ว”
หน้าร้าน ตำรวจพาผึ้งขึ้นรถไป คุณนายมองออกไปจากกระจก
บ้านทรงพล ดาวนิลขับรถมาถึงหน้าบ้าน แต่ยามไม่ยอมเปิดประตู ดาวนิลเปิดกระจก
“คุณพลกลับบ้านหรือยังคะ”
ยามลำบากใจ “คุณสั่งไว้ไม่ให้เปิดประตูครับ” ดาวนิลหน้าเสีย
“คุณพลเป็นคนสั่งเหรอคะ”