บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 8
บทประพันธ์ อนัญจนาบทโทรทัศน์ สาวิตา
เทวัญมาหาดาวนิลที่ร้านคุณนายติ๊ด เพื่อเอาของเยี่ยมมาให้ดาวนิลกับลูก
“อะไรนะครับ ดาวนิลไม่อยู่แล้ว?”
“ค่ะ เขาหอบข้าวของออกไปหมดตั้งแต่เมื่อวันก่อน”
“ผมไม่เข้าใจ ทำไมอยู่ๆเขาถึงจะย้ายออกไป”
“ติ๊ดก็ไม่รู้หรอกค่ะ ถามเขาก็ไม่ยอมบอก ยืนยันจะไปให้ได้ จริงมั้ยนังผึ้ง”
“จริงค่ะ คุณนายพยายามห้ามแล้วนะคะ คุณนายห่วงว่าลูกเขาจะลำบาก แต่ดาวนิลก็ไม่ฟังเลยค่ะ”
“จริงค่ะ”
“แล้วนี่เขาบอกหรือเปล่าว่าเขาจะไปไหน” คุณนายติ๊ดกับผึ้งส่ายหน้า
“แล้วทำไมคุณติ๊ดไม่โทรบอกผม” คุณนายติ๊ดตีเสียงเศร้า “ก็ติ๊ดไม่รู้ว่ามันสำคัญนี่คะ”
เทวัญรีบเดินออกไปกดโทรศัพท์เข้าเครื่องที่ให้ดาวนิลไว้ “ปิดเครื่อง นี่เธอไปไหนน่ะดาวนิล”
ตอนเช้า บ้านครูคำปัน ครูคำปันซ้อมการแสดงอยู่ที่ลานการแสดงโดยมีช่อเอื้องนั่งดูอยู่ หนานเมืองเดินเข้ามาพร้อมรินคำและคนในคณะพร้อมอุปกรณ์
“ทุกคนตามมาทางนี้เลย เอาของเตรียมวางในลาน วางให้ดีๆ ของแพงนะเว้ย”
“ทำอะไรกันน่ะ”
“คำปัน ลานนี่มันว่างๆ ชั้นจะมายืมใช้ซ้อมการแสดงซะหน่อย”
“ลานบ้านตัวเองก็มีให้ซ้อมนี่”
“ช่อเอื้อง..” ดุแล้ว ครูคำปันหันมาพูดกับหนานเมือง “ลานของหนานเมืองมีอะไรเหรอ ถึงใช้ซ้อมไม่ได้”
หนานเมืองกวนๆ “ก็ไม่ได้เป็นอะไรหรอก”
“อ้าว งั้นทำไมถึงต้องมาขอใช้ลานชั้นซ้อมล่ะ”
“แหม...ก็ลานบ้านชั้นน่ะมันเล็กกว่าลานบ้านนี้นี่ อย่างว่านะเมื่อก่อนคณะชั้นมันเล็กๆ ที่ซ้อมแค่นั้นก็พอ แต่ตอนนี้คณะหนานคำมันออกจะใหญ่โต ลานเดิมก็เลยคับแคบไม่พอ ชั้นเห็นลานนี้ ครูใช้ซ้อมอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ แบบนั้นไปซ้อมหลังบ้านแทนก็ได้มั้ง”