บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 8 หน้า 2
“พูดแบบนี้หาเรื่องกันนี่”
“ช่อเอื้อง”
“ก็มันจริงนี่พ่อ มาขอยืมใช้ลานเป็นข้ออ้าง จริงๆก็แค่อยากมาพูดข่มกัน”
“พ่อ ดูสิ มีคนรับความจริงไม่ได้ล่ะ”
“รินคำ พูดดีๆนะ”
“ทำมะ ใครๆเขาก็รู้ว่าตอนนี้คณะหนานเมืองคือคณะการแสดงที่ใหญ่ที่สุด ลานกว้างๆก็ต้องเหมาะกับคณะพ่อชั้น ไม่ใช่คณะของพ่อใครบางคน ที่มีคนเหลืออยู่แค่หนึ่ง อุ๊ย ไม่ใช่สิ สอง”
รินคำหัวเราะ ช่อเอื้องทนไม่ได้หยิบไม้กลองในมือคนในคณะหนานเมือง ยัดเข้าปากรินคำ
“ชั้นช่วย ปากจะได้ไม่ว่าง!” รินคำเอาไม้กลองออกมาแล้วรีบฟ้องพ่อ “พ่อ!”
“ไอ้คำปัน ปล่อยให้ลูกสาวทำแบบนี้ได้ไงวะ”
“ก็รินคำไปพูดยั่วช่อเอื้องมันก่อน”
“นี่เข้าข้างลูกตัวเองเหรอ”
“ปล่อยมันเถอะพ่อ คนมันรับความตกต่ำไม่ได้ ทั้งคณะเหลืออยู่แค่สองคนยังไม่เจียมกะลาหัวอีก”
“สามคนต่างหาก” ทุกคนหันมาตามเสียงเจอดาวนิลยืนอยู่ “ดาวนิล!”
“นังดาวนิล!”
“พี่....”
“นี่แกกลับมาทำไม ไปอยู่กรุงเทพแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็แม่อายเป็นบ้านของชั้น ชั้นก็ต้องกลับมาบ้านสิ”
“ก็แค่เพิ่มมาอีกคน ทั้งคณะมีแค่สามคน คิดว่าจะทำอะไรได้วะ”
“มันก็ไม่แน่ ของแบบนี้มันก็อยู่ที่ฝีมือ ไม่ใช่เหรอหนานเมือง” หนานเมืองกับรินคำมองหน้ากัน พูดอะไรไม่ออก
“รีบกลับไปซ้อมได้แล้วมั้ง รีบๆซ้อมเข้านะรินคำ เผื่อฝีมือจะได้ซักเสี้ยวปลายดาบของพี่ดาวนิล”
“เอ้า มัวทำอะไรอยู่ล่ะ ขนของกลับสิวะ!” หนานเมืองมองอย่างเจ็บใจแล้วเดินออกไปพร้อมชาวคณะ
“ดาวนิล...ลูกกลับมาแล้ว” ดาวนิลยิ้มให้คำปัน
ครูคำปันกับดาวนิลเดินกลับมาที่บ้าน โดยช่อเอื้องเดินตามมาด้านหลัง ดาวนิลพาพ่อนั่งลงที่ตรงหน้าบ้าน
“พ่อเป็นยังไงบ้าง นี่พ่อผอมลงหรือเปล่าจ๊ะ”
“พ่อสบายดีลูกหายไปไหนมา พ่อกับช่อเอื้องเป็นห่วงมากนะ”