บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 8 หน้า 5
“อะไรเหรอจ๊ะ”
“รอดูสิ เขาซ้อมมาหลายเดือนแล้วนะ ระหว่างรอลูกกลับมา”
คำปันยิ้มให้ดาวนิลแล้วเดินไปที่กลอง คำปันเริ่มตีกลอง ช่อเอื้องออกมาในชุดฟ้อนผาง ดาวนิลมองน้องไม่วางตา แล้วนึกถึงตอนเป็นเด็ก
อดีต ดาวนิลตอนเด็กกำลังซ้อมอยู่ที่ลานกลางแสดง “ช่อเอื้องมาซ้อมรำกับพี่เถอะ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“แต่พ่อบอกว่า ถ้าฟ้อนกันสองคนจะสวยกว่านะ ไปเถอะนะช่อเอื้อง”
“ไม่เอา ชั้นไปเล่นกับเพื่อนดีกว่า” ช่อเอื้องวิ่งออกไป ดาวนิลร้องไห้วิ่งไปหาพ่อ “ร้องไห้ทำไมดาวนิล”
“ช่อเอื้องไม่ยอมหัดฟ้อนกับดาวนิล”
“ไม่เป็นไรนะ น้องเขายังเด็ก เดี๋ยวพ่อสอนดาวนิลรำอย่างอื่นดีกว่า”
“สอนอะไรจ๊ะ”
“รำดาบ ดีไหม”
ปัจจุบันดาวนิลมองช่อเอื้องรำอย่างดีใจ คนกลุ่มหนึ่งเดินถือเครื่องดนตรีมา
“ครู ให้พวกชั้นช่วยเล่นดนตรีดีกว่า มาเร็ว มาช่วยครูหน่อยเร็ว”
คนในคณะที่ออกไปอยู่กับหนานเมืองช่วยเล่นดนตรี ช่อเอื้องหันไปยิ้มกับคำปันอย่างดีใจ
ลานซ้อมครูคำปัน คนในคณะเล่นดนตรี คำปันนั่งดูอยู่ที่ข้างๆลาน มีกลองนอนหลับอยู่ในเปลข้างๆ ช่อเอื้องกับดาวนิลฟ้อนผางคู่กัน ชาวบ้านที่มามุงดูต่างคุยกันอย่างชื่นชม ด้านหลังเห็นรินคำที่ยืนมองดูอยู่อย่างไม่พอใจ
“ดาวนิลมันกลับมาแล้ว คณะครูคำปันคงมีงานเยอะเหมือนเดิมแล้วเนอะ”
“ใช่ คณะหนานเมือง ฝีมือสู้กันไม่ได้เลยเนอะ”
รินคำได้ยิน “โอ๊ยยยย กะอีแค่มันกลับมาคนเดียว จะอะไรกันนักหนา”
ชาวบ้านหันมามอง “เอ้า มองทำไม หลีกไปสิ”
รินคำเดินแหวกกลุ่มชาวบ้านเดินเข้ามากลางลาน “หยุดๆๆ หยุดเลยนะ”
“อะไรกันน่ะรินคำ”
รินคำหันไปหานักดนตรี “ใครอนุญาตให้พวกแกมาเล่นดนตรีให้คณะอื่น”
“พวกชั้นแค่มาช่วยตอนซ้อม แล้วนี่ก็เลยเวลาซ้อมของคณะหนานเมืองแล้วนะรินคำ”
“ไม่รู้ล่ะ เก็บเครื่องดนตรีเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นชั้นจะให้พ่อไล่พวกแกออก”