บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 8 หน้า 4
“งั้นชื่อกลองดีมะ ดูท่าจะชอบนะ มองตาไม่กระพริบเลย”
“กลอง...ก็ดีนะ”
“ว่าไงกลอง ชอบกลองเหรอ เดี๋ยวน้าช่อเอื้องจะตีให้ดูนะ”
ช่อเอื้องเอากลองวางใส่มือให้ครูคำปัน แล้วลุกขึ้นไปหยิบไม้กลอง ไหว้แล้วเริ่มตี
“ยิ้มใหญ่เลยว่ะ สงสัยจะชอบจริงๆ” ดาวนิลมองพ่อกับน้องที่เล่นกับกลองอย่างมีความสุข
คลีนิกเทวัญ เสียงโทรศัพท์ดัง เทวัญหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เห็นเป็นเบอร์ดาวนิล
“ดาวนิล นี่อยู่ที่ไหน แล้วเป็นยังไงบ้าง ทำไมถึงทำแบบนี้ หมอเป็นห่วงรู้ไหม”
“คุณหมอถามจนดาวนิลไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนเลยค่ะ”
“ขอโทษที หมอติดต่อไม่ได้เลยก็เลยเป็นห่วง ดาวนิลสบายดีนะ”
“สบายดีค่ะ ดาวนิลกลับมาบ้านที่เชียงใหม่ค่ะ”
“อ้อ แล้วที่บ้านว่าไงบ้าง”
“ทุกคนดีใจที่ดาวนิลกลับบ้าน ดาวนิล....คงคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจกลับมา”
“งั้นก็ดีแล้ว หมอได้ยินแบบนี้ก็โล่งใจ”
“ดาวนิลขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกคุณหมอก่อน”
“ขอโทษทำไม เออนี่...ถ้าหมอลางานได้ หมอขอขึ้นไปเยี่ยมดาวนิลที่บ้านบ้างได้ไหม”
“ได้สิคะ ดาวนิลจะพาคุณหมอเที่ยวให้ทั่วแม่อายเลย รับรองคุณหมอต้องชอบแน่ๆ”
ช่อเอื้องวิ่งมาหาดาวนิล “พี่ดาวนิล!”
“แค่นี้ก่อนนะคะคุณหมอ ไว้ดาวนิลจะโทรไปหาใหม่นะคะ” ดาวนิลกดวางโทรศัพท์ ช่อเอื้องวิ่งมาหา
“มาอยู่นี่เอง”
“พี่ออกมาเดินเล่น มีอะไรหรือเปล่า”
“ที่ชั้นบอกว่าชั้นมีอะไรจะอวดพี่”
“นั่นสิ อะไรล่ะ”
“พี่ก็ตามชั้นกลับไปที่ลานซ้อมสิ” ช่อเอื้องยิ้มอย่างมีเลศนัยให้ดาวนิล
ลานซ้อมครูคำปัน ดาวนิลอุ้มกลองในมือนั่งอยู่ข้างๆครูคำปัน ช่อเอื้องอยู่ที่ลานซ้อมแสดง ครูคำปันหยิบไม้กลอง “อ้าว ช่อเอื้องไม่ได้จะตีกลองสะบัดชัยเหรอจ๊ะ”
“กลองสะบัดชัยน้องเขาตีจนคล่องแล้ว แต่เขามาขอให้พ่อสอนอย่างอื่นให้”