บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 10
ในห้องครูคำปัน ครูคำปันเดินสเปะสะปะไป เปิดหีบแล้วหยิบดาบออกมากอดไว้
“ดาวนิล.......เพราะพ่อเหรอลูก พ่อเป็นแค่ครูจนๆ ตาบอด หนูถึงอายไม่กล้าบอกใครว่าเป็นลูกพ่อ เพราะพ่อ... ลูกถึงต้องไปทำงานแบบนั้น...พ่อผิดเอง.. พ่อผิดเองที่เป็นตัวถ่วง ถ้าไม่มีพ่อ หนูคงมีชีวิตที่ดีไปแล้ว พ่อขอโทษนะลูก พ่อคิดถึงลูก... ยังจำได้ไหมที่พ่อสอนลูกรำดาบ ลูกรำสวยเหลือเกิน พ่อไม่มีโอกาสได้เห็นลูกรำดาบอีกแล้ว........ยกโทษให้พ่อ แล้วรีบกลับมาหาพ่อนะดาวนิล”
ครูคำปันกำดาบในมือแน่นจนเห็นเป็นเลือดไหลออกมา กลองเห็นเลือดตกใจเสียงดัง “ตา.......”
ดาวนิลเปิดประตูคอนโดออกมาพร้อมหลิวหลิว ปิดประตูแล้วหยุดมองนิ่ง
“พี่จะเก็บของๆหนูไว้ที่คอนโดพี่ จนกว่าหนูจะกลับมาแล้วกันนะคะ”
“สุดท้ายก็แค่นี้ใช่ไหมคะ กลับไปเป็นเหมือนวันแรกที่ชีวิตไม่มีอะไร”
“คุณทรงพลเขายังไม่ติดต่อมา ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่ติดต่อตลอดไปนี่คะ ตอนนี้เค้าคงยังทำใจยอมรับไม่ได้ที่อยู่ๆ ก็มารู้ว่ามีลูกโดยไม่รู้ตัวมาตั้งหลายปี เป็นพี่ พี่ก็สติแตกเหมือนกันละ”
“เขาคงไม่ให้อภัยดาวนิลแล้วล่ะค่ะ ดาวนิลไม่รอเค้าแล้ว ถึงเวลาที่ดาวนิลควรจะทำในสิ่งที่ควรทำซักที ดาวนิลจะไปกราบขอโทษพ่อ ไปขอโทษน้อง กลับไปทำหน้าที่แม่ของลูกซะที”
“น้องแน่ใจนะ ว่าจะทนรับสายตาของคนที่แม่อายได้”
“มันต้องได้ค่ะ ที่นั่นเป็นบ้านของดาวนิล ไม่ว่าจะยังไงดาวนิลก็ต้องกลับบ้านไ
“น้องจะกลับแม่อายเมื่อไหร่”
ดาวนิลนิ่งคิด
แม่อาย ทรงวุฒิเดินเข้าหมู่บ้านมากับวรรณา วรรณาเดินเร็วนำหน้า “เฮ้ย..รอด้วยสิ”
“นายก็เดินให้มันเร็วๆหน่อยสิ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อจริงๆเลย”
“ชั้นไม่น่ายอมให้เธอมาด้วยเลย แค่ไปถามว่ามีที่อยู่ช่อเอื้องไหม ดันจะตามมาด้วย ค่าเครื่องบิน ค่าที่พักก็ต้องออกให้ นี่ป้าเธอคิดยังไงถึงปล่อยให้หลานสาวเดินทางมากับผู้ชายกลางค่ำกลางคืน”
“ก็ชั้นจะมาเยี่ยมช่อเอื้อง อีกอย่างป้าชั้นรู้ว่าชั้นดูแลตัวเองได้ ขอบคุณชั้นไว้เถอะ ถ้าไม่มีชั้น นายไม่มีปัญญาหาทางนั่งรถมาได้ถึงนี่หรอกน่า เดินเร็วๆ ชั้นว่าน่าจะเป็นบ้านบ้านหลังโน้นนแน่ๆ”
“จะถึงแล้วเหรอ” ทรงวุฒิจากเหนื่อยก็รีบเดิน “งั้นรีบไปกันดีกว่า ชั้นอยากเจอช่อเอื้อง”
ทรงวุฒิรีบเดินนำวรรณาไป
“ทีแบบนี้ล่ะรีบเลยนะ” วรรณารีบวิ่งตามทรงวุฒิไป