บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 9
ดาวนิลปล่อยมือจากมือทรงพล ทรงพลเดินออกไป ดาวนิลร้องไห้ทรุดลงไปกับพื้น เทวัญพูดอะไรไม่ออก
บ้านทรงพล ทรงพลเดินหน้าซีดขาวเข้ามาในบ้าน นมน้อยตกใจเดินมาหา “คุณพล...... มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ไม่มีครับ” ทรงพลเดินขึ้นห้องไปอย่างนิ่งๆ พอปิดประตูทรงพลร้องไห้ออกมา
บ้านครูคำปัน ครูคำปันดูไม่สบายมากนอนพักอยู่ในห้อง เสียงกลองสะบัดชัยดังขึ้น ครูคำปันสะดุ้งตื่น ครูคำปันเหมือนได้ยินเสียงการแสดง “ใคร? ใครมาตีกลอง?”
กลองที่เฝ้าตาอยู่หันมามอง ครูคำปันได้ยินเสียงเหมือนการแสดงรำดาบ
“ดาวนิล...ดาวนิลกลับมาแล้วเหรอลูก”
ครูคำปันพยายามลุกขึ้น ด้วยแรงที่ไม่ไหว ครูคำปันเดินเซและชนทุกอย่าง
“ตา.....ตาจะไปไหน....”
ครูคำปันเปิดประตูออกมาด้านนอก ช่อเอื้องที่ได้ยินเสียงของตก วิ่งขึ้นมาเห็นพ่อก็ตกใจ ช่อเอื้องรีบเข้าไปหาพ่อ “พ่อ..พ่อออกมาทำไมจ๊ะ”
“ใครมาซ้อมการแสดงแถวนี้”
“การแสดงอะไรจ๊ะพ่อ?”
“พ่อได้ยินเสียงกลอง ดาวนิลเขากำลังซ้อมการแสดงอยู่ใช่ไหม พี่เราเขากลับมาแล้ว พาพ่อไปเจอพี่เขา”
“พ่อพูดอะไร? ไม่มีใครซ้อมอะไรอยู่ทั้งนั้น”
“แต่พ่อได้ยินเสียง”
“พ่อคิดไปเองทั้งนั้น พี่ดาวนิลเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาไม่ได้กลับมา”
“ดาวนิลไม่ได้กลับมา..ทำไม ทำไมเขาถึงไม่กลับมา”
“พ่อพอเถอะ หยุดคิดถึงเขาซักที”
“ดาวนิลต้องกลับมาหาพ่อสิ เขาสัญญาไว้ว่าเขาจะกลับมา”
“เขาไม่ใช่พี่ดาวนิลที่เรารู้จักแล้วพ่อ พ่อก็รู้ พ่อรู้ทุกอย่าง”
“ไม่จริง ดาวนิลของพ่อเป็นคนดี เขาไม่มีทางทำตัวแบบนั้น”
“พ่อ..พ่อยอมรับความจริงแล้วลืมพี่ไปเถอะนะ ชั้นไม่อยากเห็นพ่อเป็นแบบนี้”
“ดาวนิลไปแสดงรำดาบที่พ่อสอนให้คนกรุงเทพดู เขาไปทำงานหาเงินให้พ่อได้อยู่สบาย เขาสัญญาว่าจะกลับมา พี่เขาเป็นคนดี เขาจะรักษาสัญญา”
ครูคำปันเดินกลับเข้าห้องไป ช่อเอื้องทนไม่ได้วิ่งลงจากบ้านไปร้องไห้ กลองมองตามตาและช่อเอื้องกลุ้มใจ