บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 6
“พี่ทอนไม่เห็นต้องทำเสียงรู้สึกผิดแบบนั้นเลย ก็ชั้นบอกแล้วว่าเขาสนใจพวกชั้นที่ไหน ใครจะรู้ เขาอาจจะคิดไม่มาหาพ่ออีกเลยก็ได้นะ”
“ช่อเอื้อง...”
“โอ๊ยยย นังดาวนิลนี่มันอกตัญญูจริงๆ ต้องรอให้พ่อตายก่อนหรือไงถึงจะสำนึกได้”
“เบาๆสิ นังบัว ครูแกนอนอยู่ข้างบน”
“จะได้ยินอะไร นอนไข้ขึ้นอยู่แบบนั้น แกดูซิหนานเมือง เราสองคนมีลูกสาวเหมือนกัน ตอนแรกเหมือนจะไม่ได้เรื่องทั้งคู่ แต่มันจะเลวร้ายยังไง มันเคยทิ้งพ่อแม่มันที่ไหน”
ในห้อง ครูคำปันนอนได้ยินทุกอย่าง
“นังดาวนิลซะอีก พอมีชีวิตสบายหน่อย เห็นพ่อเห็นน้องเป็นภาระซะงั้น ลืมพ่อที่ฟูมฟักเลี้ยงดูมันมาอย่างลำบากมาตั้งแต่เล็ก”
“ป้าบัว..”
“เถียงข้ามาสิไอ้ทอน เอ็งชอบนังดาวนิลข้ารู้ เห็นเนื้อแท้มันหรือยัง ช่อเอื้องมันรักพี่ มันไม่กล้าด่า ข้าด่าให้ นังอกตัญญู พ่อก็ตั้งชื่อเหมือนจะรู้ ดาวนิล..ดาวสีดำ เกิดมาเป็นเวรเป็นกรรมของพ่อมันแท้ๆเชียว”
ครูคำปันเอามือปิดหูนอนร้องไห้อยู่ในห้อง
ห้องในคอนโดดาวนิล หลิวหลิวเปิดประตูให้เทวัญเข้ามาในห้อง “เชิญค่ะคุณหมอ”
“เป็นยังไงบ้าง”
“เหมือนเดิมค่ะ กินอาหารแค่คำสองคำก็ไม่เอาอีก”
เทวัญเดินเอาอาหารที่ซื้อมาไปวางที่โต๊ะ ดาวนิลเดินออกมาจากห้อง
“คุณหมอคะ....ช่วยอะไรดาวนิลอีกสักครั้งได้มัยคะ” เทวัญมองหน้าดาวนิลนิ่ง
บ้านทรงพล ทรงพลขับรถเข้ามาในบ้าน เจอเทวัญที่มายืนรอ ทรงพลเดินลงมาจากรถมองหน้าพี่
“พี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ตามชั้นไปที่บ้านหน่อยได้ไหม”
“เรื่องอะไรล่ะ คุยกันตรงนี้ก็ได้”
“ถือว่าชั้นขอร้องแล้วกัน” ทรงพลมองหน้าเทวัญ
ทรงพลเดินตามเทวัญเข้ามาในบ้าน เจอดาวนิลนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก