บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 11
บ้านเทวัญ นมน้อยรับโทรศัพท์ทรงวุฒิ
“เป็นไงบ้างคะคุณวุฒิ เจอช่อเอื้องไหม?” นมน้อยเงียบไป “อะไรนะคะ คุณวุฒิว่าใหม่สิคะ”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“คุณเทวัญคะ...” เทวัญมองหน้านมน้อย
บ้านทรงพล ทรงพลหันมามองเทวัญสีหน้าเครียด “แล้วพี่จะให้ผมทำยังไง”
“ชั้นคงสั่งอะไรแกไม่ได้หรอก ชั้นแค่มาบอกแก” เทวัญเงียบ “แกจะไปด้วยกันไหม”
“ผม...ผมไม่รู้ว่าควรไปไหม”
“แกอยากไปไหมล่ะ ดาวนิล......เขาก็คงอยากได้กำลังใจ..จากคนที่เขารัก”
“ผมไม่รู้ว่ายังจะมองหน้าเขาได้อยู่ไหม”
“ขึ้นอยู่กับว่าแกยังรักเขาอยู่ไหมล่ะ ถ้ารัก..แกจะให้อภัยคนที่แกรักไม่ได้ซักครั้งเลยเหรอ”
ทรงพลมองหน้าเทวัญ
บ้านเทวัญ เทวัญเดินกลับมาที่บ้าน เจอนมน้อยนั่งรออยู่ “บอกคุณพลแล้วเหรอคะ”
“ครับ”
“คุณพลว่ายังไงบ้างคะ”
“ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก มันเองก็คงตกใจ”
นมน้อยมองหน้าเทวัญ “นี่นมผิดมากไหมคะ ตอนนั้นนมมัวคิดแต่เรื่องจะต้องจับผิดผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ไม่ได้สนใจว่าตาคำปันจะรู้สึกยังไง แล้วยังจะปล่อยให้กลับบ้านไปทั้งความรู้สึกแบบนั้นอีก”
“ไม่มีใครผิดหรอกครับนม”
“สงสารช่อเอื้องจะเป็นยังไงบ้าง แล้วคุณเทวัญจะไปเลยมั้ยคะ”
“ครับ เดี๋ยวผมจะไปสนามบินเลย นมช่วยจัดกระเป๋าให้ผมด้วยนะครับ”
“ค่ะๆ” นมน้อยรีบเดินออกไป เทวัญยิ่งนึกเป็นห่วงดาวนิล
บนถนนที่เชียงใหม่ ดาวนิลแต่งตัวธรรมดาที่สุด สวมแว่นดำนั่งมาในรถรับจ้างเพียงคนเดียว ข้างๆตัวมีเพียงกระเป๋าเดินทางใบเล็กเพียงใบเดียว รถวิ่งไปตามทางเรื่อยๆ ดาวนิลนั่งนิ่ง
บนถนน ทรงพลขับรถอยู่บนถนน คิดเรื่องที่เทวัญพูด ทรงพลขมวดคิ้วดูคิดหนัก ทรงพลดูสับสน และลังเล สุดท้ายทรงพลตัดสินใจหักรถเลี้ยวไปอีกทาง