บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 13
ทอนเดินออกไป ดาวนิลดูงงกับท่าทางของทอน แต่ก็รีบกอดดาบเดินตามไป
ถนนที่มีต้นพญาเสือโคร่ง ทรงพลขับรถมาที่ถนนเส้นที่เคยมากับดาวนิล ทรงพลจอดรถเอาหัวพิงกับเบาะเหมือนคิดอะไรบางอย่าง
ดาวนิลมองหน้าทรงพลอย่างมีความสุข แล้วความคิดบางอย่างก็เข้ามาในหัว
“ถ้าดาวนิลไม่ใช่ดาวนิล คุณพลยังจะรักดาวนิลอยู่ไหมคะ”
ทรงพลขำ “แล้วดาวนิลจะไม่ใช่ดาวนิลได้ยังไงล่ะ”
“นั่นน่ะสินะคะ”
ทรงพลสตาร์ทรถแล้วขับออกไป ดาวนิลกับทรงพลนั่งรถกันอย่างมีความสุข “ผมรักคุณนะดาวนิล”
ปัจจุบัน
“แล้วแบบนี้ ผมยังควรจะให้อภัยคุณเหรอดาวนิล”
ดาวนิลที่เดินตามทอนมาที่หน้าหมู่บ้าน เจอชาวบ้านกำลังแห่ศพใครคนหนึ่ง ดาวนิลชะงักไปที่เห็นทอนเดินไปตรงนั้น ไปทักใครคนหนึ่ง และคนที่หันมาคือช่อเอื้องที่อุ้มรูปพ่ออยู่ ช่อเอื้องมองมาทางดาวนิลด้วยสายตา
ว่างเปล่า เหมือนมองคนไม่รู้จัก ใกล้ๆกันดาวนิลเห็นเณรกลองที่บวชให้ตายืนสำรวมอยู่ ดาวนิลมือสั่น ขาเหมือนจะหมดแรง เดินกอดดาบเข้าไปที่โรงศพพ่อ “พ่อ..ไม่จริง..ไม่ใช่พ่อใช่ไหม”
ชาวบ้านเริ่มหันมาเห็นดาวนิล
“นั่นมันนังดาวนิลนี่” ป้าบัวรีบเดินเข้ามาขวาง “หนอย...แกยังมีหน้ากลับมาอีกเหรอ กลับมาทำไม”
“ไม่ใช่พ่อใช่มั้ยป้าบัว....พ่อชั้นอยู่ไหนป้า... ครูคำปันอยู่ไหน”
“โอ๊ยยย ไม่มีตาเหรอไง พ่อแกนอนอยู่นั่นไง นั่นน้องแกอุ้มรูปพ่อแกอยู่ หรือว่าความจำเสื่อม ลืมพ่อลืมน้องไปหมดแล้ว”
“ไม่จริง.... พ่อชั้นจะตายได้ยังไง พ่อชั้นต้องยังไม่ตาย ชั้นกำลังจะมาขอโทษพ่อ”
ดาวนิลวิ่งไปที่ช่อเอื้อง “ช่อเอื้องบอกพี่สิว่ามันไม่จริง.......”
ป้าบัวตามมาเอาเรื่อง “มาอะไรกันตอนนี้ เขาจะเผากันเย็นนี้อยู่แล้ว รู้ไหมว่าครูแกนอนรอแกมานานแค่ไหน จนแกทนไม่ไหว รอจนตรอมใจตาย”
ดาวนิลดาบหลุดจากมือ ส่ายหน้าไม่ยอมรับ “ไม่จริง”
หนานเมืองเริ่มสงสาร “จริงซิ....ครูแกไปสบายแล้ว” ดาวนิลหัวใจสลายวิ่งเข้าไปที่โลงศพพ่อ “พ่อ!!..............”
ดาวนิลกอดโลงศพพ่อร่ำไห้โหยหวน ใช้ฝ่ามือตบที่โลงศพเรียกพ่อ