บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 12
ดาวนิลลงจากรถ จะเดินเข้าทางหน้าหมู่บ้านก็ลังเล แล้วเลือกจะเดินอ้อมไปทางหลัง ดาวนิลเดินผ่านลานการแสดงก็หยุดมอง นึกถึงสมัยตัวเองหัดรำดาบอย่างมีความสุข เห็นความทรงจำของดาวนิลที่เคยให้พ่อซ้อมดาบให้ที่ลาน
ดาวนิลตัดใจเดินต่อมาที่บ้าน ดาวนิลเดินมาถึงบ้าน บ้านดูเงียบไม่มีใคร ภาพความทรงจำของดาวนิลเวลาที่เคยอยู่กับพ่อและช่อเอื้อง ภาพในอดีตที่ทั้งสามคนกินข้าวกันอย่างมีความสุข
ดาวนิลค่อยๆเดินเข้ามาในบ้าน มองไปทั่วบ้านน้ำตาไหล “นี่เราปล่อยทุกคนลำบากมานานเท่าไหร่แล้ว...”
ดาวนิลมองขึ้นไปบนบ้าน แล้วตรงไปที่บันได เดินขึ้นไป “ช่อเอื้อง.....พ่อ.......กลอง......”
ดาวนิลเดินเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนพ่อ ในห้องแทบไม่เหลือของอะไรนอกจากที่นอนกับหมอน
ภาพความทรงจำดาวนิลที่เคยนอนคุยกับพ่อกับช่อเอื้องในห้องนอน
ดาวนิลมองไปที่ข้างที่นอนพ่อเห็นดาบที่พ่อเคยใช้สอนดาวนิลวางอยู่ ดาวนิลหยิบขึ้นมากอดแล้วร้องไห้
เสียงทอนดังมาจากด้านนอก ดาวนิลหันไปมอง “นั่นใครอยู่ในบ้านนะ” ดาวนิลรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกไป
ดาวนิลเดินลงมาจากชั้นบน พอทอนเห็นเป็นดาวนิลก็มีสีหน้าตกใจมากกว่าดีใจ
“ดาวนิล...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้”
ดาวนิลงง “ชั้นก็กลับมาบ้านแล้วไงพี่ทอน นี่ทำไมไม่มีใครอยู่บ้านเลย ช่อเอื้องพากลองกับพ่อไปไหนพี่รู้ไหมจ๊ะ”
ทอนเงียบ “ดาวนิลหายไปไหนมา พี่พยายามติดต่อดาวนิลแล้ว...”
“พี่มีอะไรเหรอจ๊ะ”
ทอนลำบากใจไม่กล้าพูดอะไรออกไป “นี่พี่กำลังไปที่หน้าหมู่บ้าน แวะมานี่ก่อนเพราะจะมาหยิบของให้ช่อเอื้อง เห็นมีคนอยู่ในบ้านก็เลยแปลกใจ “
“ช่อเอื้องให้พี่มาเอาอะไรเหรอจ๊ะ”
“ก็ดาบในมือดาวนิลนั่นแหละ”
“งั้น...เดี๋ยวชั้นเอาไปให้ช่อเอื้องเอง พ่อก็อยู่กับช่อเอื้องใช่ไหมจ๊ะ” ทอนพูดอะไรไม่ออก พะยักหน้า
ดาวนิลรีบลงมาจากบ้าน “พ่อยังโกรธชั้นอยู่มากไหมพี่ทอน ชั้นอยากกราบขอโทษพ่อ ถ้าพ่อให้อภัย ชั้นจะขอกลับมาดูแลพ่อที่แม่อาย แล้วชั้นจะไม่ทิ้งทุกคนไปไหนอีกแล้ว ชั้นสัญญา”
ทอนไม่รู้จะพูดยังไง “ดาวนิลรีบตามพี่ไปดีกว่า”