บทละครโทรทัศน์ แม่อายสะอื้น ตอนที่ 30 (จบบริบูรณ์) หน้า 14
“พ่อ.......ไม่จริงใช่มั้ย....พ่อยังไม่ตาย.....พ่อยังไม่ตาย.....พ่อจ๋า...ดาวนิลกลับมาหาพ่อแล้ว ดาวนิลขอโทษ.........พ่อ........” ป้าบัวและชาวบ้านเข้ามาดึงดาวนิลออกมา
“นังลูกอกตัญญู ออกไปเลยนะ ออกไป ทำอย่างนี้ครูแกก็ไปไม่สงบนะซิ”
ดาวนิลถูกดึงแล้วผลักออกมาจนแทบล้มทั้งยืน ดาวนิลยืนร้องไห้ทรุดลง
“ช่อเอื้องบอกพี่สิว่ามันไม่จริง พี่ไม่ได้มาสายเกินไป พ่อยังไม่ตายใช่ไหมช่อเอื้อง บอกพี่สิ.....ช่อเอื้อง.....”
“พ่อตายไปแล้ว พ่อกอดดาบนั่นจนหมดลม รู้ใช่มั้ย....ว่าทำไมพ่อถึงรักดาบนั่นมาก...รู้ใช่มั้ย”
“พ่อ......พ่อจ๊า......พ่อฟื้นสิ ดาวนิลกลับมาแล้วนี่ไงจ๊ะ”
ชาวบ้านเริ่มปาข้าวของใส่ ดาวนิลก็ทนให้ปา เพื่อพยายามจะเข้าไปใกล้พ่อ
“ออกไป แกทำให้ครูต้องตาย จะมาร้องไห้สร้างภาพทำไม”
“ไอ้ลูกอกตัญญูฆ่าพ่อตัวเอง”
“ยังจะมีน่ากลับมาอีก ออกไป คนหมู่บ้านนี้ไม่ต้องรับแกเว้ย”
ชาวบ้านปารองเท้าใส่ดาวนิล ช่อเอื้องเคลื่อนศพพ่อแห่ต่อไป ไม่แม้จะหันมามอง ดาวนิลนั่งลงร้องไห้มองตามแทบขาดใจ ทอนเดินเข้ามาใกล้ “พี่ทอน”
“กลับกรุงเทพไปเถอะดาวนิล ทุกอย่างมันสายไปแล้วล่ะ”
ทอนพูดจบก็เดินตามขบวนแห่ไป ดาวนิลได้แต่มองชาวบ้านแห่ศพพ่อต่อไปโดยที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้
ห้องพระบ้านทรงพล เวลาเดียวกัน นมน้อยกราบพระ กล้วยกับอ้อยที่เปิดประตูเข้ามา คลานมาหา
“คุณนมน้อยสวดมนต์ให้ตาคำปันหรือคะ”
“ใช่ พรุ่งนี้เตรียมของใส่บาตรให้ด้วยนะ ชั้นจะทำบุญให้ตาคำปัน”
“ค่ะ” กล้วย อ้อยค่อยๆคลานออกไป
นมน้อยยกมือไหว้พระ “การกระทำอะไรที่ชั้นทำ แล้วทำให้ตาคำปันไม่มีความสุข ชั้นก็ขออโหสิกรรมด้วยนะ เหนื่อยมามากแล้วนะ พักผ่อนให้สบายนะคำปัน”
ดาวนิลหลบมุมมานั่งร้องไห้
“ดาวนิลมาช้าเกินไป ทำไมดาวนิลไม่กลับมาหาพ่อให้เร็วกว่านี้ ดาวนิลเป็นลูกที่เลวมากใช่ไหมจ๊ะ ดาวนิลถึงไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเข้าไปกราบศพพ่อ” ดาวนิลกอดดาบของพ่อไว้แน่น
ใครคนหนึ่งเดินเข้ามา ดาวนิลเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเป็นเณรกลองที่บวชให้ครูคำปัน ดาวนิลวางดาบลงแล้วค่อยๆก้มลงกราบ แล้วเงยหน้านองน้ำตาขึ้นมอง “ท่านบวชให้โยมตาเหรอคะ”