บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 1
บทประพันธ์ โดย วาสนาบทโทรทัศน์ โดย คนเขียนเงา
ในวันที่แสงแดดกระทบกับสายน้ำระยิบระยับอันแสนอบอุ่นณรังค์หนุ่มน้อยกับสาวน้อยวัยสดใส กับบรรยากาศคล้ายกับความฝันอันสวยงามดุจดอกไม้แรกแย้มเริ่มผลิบาน ณรังค์พึมพำกับตัวเองแผ่วเบาในใจ
“...เวลาเหมือนสายน้ำ ไหลไปไม่ย้อนกลับ แม้ว่าหัวใจของผมอยากจะย้อนกลับไป”
ณรังค์จับมือกับสาวน้อยผู้นั้นมองสายน้ำที่ทอดยาว เจือรอยยิ้มที่ทั้งสองมีให้กันเต็มไปด้วยความรัก สายตาแห่งความรักและความปรารถนาดีที่มีต่อกันของคนทั้งคู่ทำให้รับรู้ได้ถึงความสุขในหัวใจของเขาทั้งสอง
“...วันที่มีแค่เราสองคน...ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของคน…..อย่างผม” ณรังค์รำพึงพร้อมกับหัวใจพองโตกับความสุขที่ได้รับอย่างเต็มเปี่ยมหัวใจ ทั้งสองจับมือมองตาโลกทั้งใบของเขาและเธอช่างสวยงามตราตรึง
“แต่ความสุขไม่เคยอยู่กับใครได้นาน” เพียงชั่วพริบตาภาพของปฐวีสาวน้อยในหัวใจของเขา ค่อยๆเลือนหายไป เหลือเพียงณรังค์ที่ยืนเดียวดายเพียงลำพังด้วยความเสียใจ เหลือเพียงความทรงจำอันแสนเจ็บปวดกับอดีตขมขื่นที่เคยแสนหวาน ที่ทำให้เขายังหวนคิดถึง แม้รู้ว่าความหลังครั้งเก่าไม่มีทางเป็นจริงอีก
ณรังค์ตกอยู่ในภวังค์ของวันเก่า และได้สติเพราะเสียงเบรกรถดังเอี๊ยด!แบบกะทันหันของแท็กซี่ที่พลันทำเอาคนขับและคนนั่งตกใจแทบสิ้นสติ ณรังค์หัวทิ่มคะมำ
ภายในรถแท็กซี่ ณรังค์ที่นั่งอยู่เบาะหลังเอ่ยด้วยอาการตกใจ
“โอ๊ย! เกิดอะไรขึ้นครับพี่”
แท็กซี่ รีบตอบ “คนข้ามถนนตัดหน้ารถครับ”
ณรังค์มองไปข้างหน้ารถเห็นสิริกันยาและย่าศรีนวลยืนจับมือกัน หอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าและสัมภาระในมือยืนตกใจอยู่กลางถนน รถแท็กซี่กับสิริกันยาและศรีนวลห่างกันเพียงแค่คืบเท่านั้น ณรังค์กับแท็กซี่ไม่รอช้ารีบลงมาดูถามด้วยความเป็นห่วง“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
สิริกันยาได้สติรีบขอโทษ “ขอโทษด้วยค่ะ ขอโทษๆๆๆ พร้อมหันไปถามย่าด้วยความห่วงใย“ย่า ไม่เป็นอะไรนะ”
ศรีนวลตอบตริงจัง “เป็น!!!”
แท็กซี่รีบแย้ง“เป็นตรงไหน รถเบรกทัน ไม่ได้ชน”
ศรีนวลสวนทันควัน“ตกใจไง หัวใจจะวาย ไม่ชนซะเลยล่ะพ่อ ห่างแค่นี้ จะเหลือไว้ทำไม”