บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 1 หน้า 5
ณรังค์ทำตัวไม่ถูก แม้นเทพจึงเอ่ยขึ้น“ลูกของเมียบ่าวในวังของท่านอา พ่อมันก็แค่ข้าราชการต๊อกต๋อยเลือดไพร่มันแรงกว่าเลือดเจ้า นี่ถ้าเสด็จพ่อไม่เคยรับสั่งไว้ ชั้นก็ไม่อยากจะไปยุ่ง อย่าไปหาความเป็นผู้ดีจากมัน”
ณรังค์ก้มหน้านิ่ง นึกไม่พอใจ แต่ไม่กล้าแสดงออก หม่อมช้องนางที่ประคองณรังค์อยู่แอบสะอึกอยู่ลึกๆ เหลือบมองณรังค์ด้วยความเห็นใจ เพราะต้นสกุล จงสวัสดิ์ สายของณรังค์เป็นสายเมียบ่าว จึงไม่ได้รับการยกย่อง แม่ณรังค์เป็นลูกเมียบ่าว หนีตามผู้ชายยากจนไปมีลูก พอพ่อแม่ตาย ณรังค์ถูกนำตัวกลับมาเลี้ยงในวังจงสวัสดิ์ เพราะเป็นทายาทผู้ชายคนเดียวที่เหลืออยู่
แม้นเทพรีบสั่ง “หม่อมช่วยจัดการเรื่องของมันให้ทีตามฐานะ...แค่เด็กในบ้าน”
“แต่ยังไงก็นับว่าเป็นหลาน” หม่อมช้องนางเอ่ย
“แต่ฉันไม่นับ!!! แค่รับเลี้ยง ส่งให้เรียนก็มากพอแล้ว และก็อย่าได้ไปโม้ โอ้อวดกับใครว่าเป็นหลาน ไม่งั้น จะไล่ให้ไปนอนข้างถนน!!.”
“ครับ” ณรังค์ตอบ หม่อมช้องนางถอนใจ หน่ายจะเถียงและณรังค์เปลี่ยนคำพูดเสียใหม่
“พูดว่า...กระหม่อม”
“กระหม่อม”
แม้นเทพมองณรังค์อย่างดูแคลน ก่อนจะเดินออกไปแต่หม่อมช้องนางร้องทัก
“เพิ่งเด็จกลับ จะเด็จออกไปไหนอีกเพคะ”
แม้นเทพไม่พอใจ หันไปจ้องตาหม่อมช้องนาง
“เดี๋ยวนี้ฉันจะไปไหนมาไหน ต้องคอยรายงานเธอรึ”
หม่อมช้องนางหลบสายตาของแม้นเทพ ไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดๆ แม้นเทพเดินออกไปแบบไม่สนใจใยดี ณรังค์มองตามแม้นเทพ สังเกตเห็นความน้อยใจในสีหน้าของช้องนาง ณรังค์มองเรื่อยไปอีกมุมหนึ่ง เห็นสาวน้อยม.ร.ว หญิงปฐวี ยืนมองมาอยู่เงียบๆ สีหน้าเรียบเฉย ปราศจากความรู้สึก คล้ายกับชินชากับของพ่อแม่ที่มีปากเสียงกันเป็นประจำ ปฐวีมองมาที่ณรังค์ สายตาคมกริบณรังค์ได้แต่มองปฐวีที่เดินออกไปอย่างเย็นชา
ณรังค์นึกย้อนเห็นภาพในอดีต เขาถอนหายใจกับเรื่องราวเมื่อวันที่เขาเข้ามาในวังจงสวัสดิ์ในวันเก่าก่อน และเขาหลุดออกจากอดีตเพราะได้ยินเสียงข้าวของแตกดังสนั่นหวั่นไหวมาจากข้างบน
หน้าห้องนอนของม.จ.แม้นเทพ จงสัวสดิ์ ชามข้าวต้มลายหรูตกแตกบนพื้น แม้นเทพในสภาพเมามาย ยืนด่าชื่น สาวใช้ที่ยืนตัวสั่นภายในห้องยังมีสาวสวยเซ็กซี่นอนอยู่บนเตียงนอนจ้องมองมาที่ชื่นอย่างไม่ละสายตาแม้นเทพ อาละวาดจนวังแทบแตก
“บอกให้เอาเหล้า ไม่ใช่ข้าว!!!”
“แต่คุณประคองสั่งชื่นให้เอาข้าวต้มมาให้ท่านชายเสวยก่อนเพคะ”
“อีประคอง มันเป็นขี้ข้า!!!”