บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 7 หน้า 3
“ทำไมชอบยั่วโมโห”
“เค้าถาม ฉันก็ตอบ เค้าโมโหเองนะ ฉันไม่ได้ยั่วสักหน่อย”
ณรังค์เตือนสิริกันยาด้วยความห่วงใย
“ถ้าอยากมีชีวิตที่ปกติสุข อยู่ให้ห่างๆคุณหญิงปฐวี”
“เข้าใจอะไรผิดเปล่าคะ เค้าต่างหากที่เข้ามาหาฉันเอง ฉันไม่ได้อยากอยู่ใกล้ยัยคุณหญิงจิตป่วยนั่นเลย”
“เรียกคุณหญิงปฐวีว่าอะไรนะ”
“ยัยจิตป่วย”
“เฮ้อ”
“ท่าทางจะมีปม พาไปปรึกษาจิตแพทย์บ้างก็ดีนะ..ถ้าอยากมีชีวิตที่ปกติสุข”
“คงไม่มีประโยชน์ ถ้าเจ้าตัวไม่ยอมรับว่าตัวเองมีปัญหา”
“งั้นก็...กรรมใครกรรมมันแล้วกันค่ะ สวัสดีค่ะ”
สิริกันยาไหว้ณรังค์ก่อนจะเดินออกไป
“จะไปไหน”
“กลับบ้านค่ะ คุณไม่ต้องตามรับส่งฉันหรอก เสียเวลา”
ณรังค์หยิบมือถือกดเบอร์ “ขอผมโทรหาคุณสุนันทาก่อน”
“โทรทำไมคะ”
“รายงานว่าคุณขัดคำสั่งคุณสุนันทา คำสั่งผม...อีกแล้ว”
สิริกันยาเซ็งที่เอาชนะณรังค์ไม่ได้ “ก็รีบไปสิคะ เดี๋ยวรถติด”
ณรังค์ยิ้ม เดินตามสิริกันยาไป เห็นสิริกันยาเดินเร็ว เป็นห่วง แต่พูดอีกอย่าง
“เดินช้าๆ สิคุณ รถผมไม่หายไปไหนหรอก”
สิริกันยาเดินช้าลงตามคำสั่ง ณรังค์รีบเดินเคียงข้าง และยิ้มอย่างพอใจ
เย็นนั้น หน้าห้องพักครู สวัสดิ์เตรียมตัวกลับบ้านแต่เจอละมุลเข้าเสียก่อน เขายิ้มพอเป็นมารยาทและเจ็บที่หัวใจ
ละมุลเอ่ยทักและอยากสารภาพผิด
“ครูสวัสดิ์คะ”
“ครับ”
เย็นนั้นละมุลสารภาพผิดกับสวัสดิ์
“ขอโทษนะคะ”
“ขอโทษผมทำไม”
“เรื่องวันนั้น ฉันบอกคุณว่าเป็นวันเกิดพี่ณะและอีกหลายอย่างที่ฉันพูดเกี่ยวกับ พี่ณะ...ฉันโกหก”