บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 7 หน้า 4
สวัสดิ์งง
“ฉัน…คิดเอาเองว่า ถ้าทำแบบนั้น จะทำให้ครูตัดใจจากฉันได้ง่ายขึ้น ถ้าฉันจะมีคนที่ชอบแล้ว”
“คุณมาบอกผมทำไม”
“ฉันรู้สึกผิดที่...โกหก อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกัน ไม่ควรทำร้ายกันมาถึงขนาดนี้”
“คุณไม่ได้โกหกผมหรอก”
“คะ???”
“แววตาและความรู้สึกเวลาที่คุณพูดถึงพี่ณะของคุณ...มันเป็นความจริง ผมรู้สึกอย่างนั้น”
ละมุลอึ้ง ตกใจ ไม่คิดว่าสวัสดิ์จะจี้จุด เพราะเธอยังไม่แน่ใจว่ารู้สึกอย่างไรกับณรังค์กันแน่
หน้าบ้านสิริกันยา ณรังค์มาส่งสิริกันยาที่ประตูบ้าน
สิริกันยารีบตัดบท “ขอบคุณนะคะ สวัสดีค่ะ เจอกันที่ออฟฟิศค่ะ”
“โอเค”
ทันใดนั้น ศรีนวลตะโกนดังลั่น “เดี๋ยวก่อน ไอ้คุณณะ!!!”
ณรังค์หันมามอง ศรีนวลเดินตรงดิ่งรีบมาถาม “กินข้าวมากันหรือยัง”
“ยังครับ”
“มากินด้วยกันก่อน กว่าจะถึงบ้าน รถติด หิวไส้ขาดพอดี กำลังตั้งโต๊ะเลย”
ณรังค์อึกอัก “เอ่อ…”
“ย่า!!! เห็นป้ะ เค้าลำบากใจ ไม่กินหรอก กับข้าวบ้านๆ ไม่ใช่ฝีมือชาววัง...”
ณรังค์เดินเข้าบ้าน เขาคิดแกล้งสิริกันยา “ขอบคุณมากครับ ผมหิวมากเลยครับย่า”
“อ้าว…”
ศรีนวลเดินไปกับณรังค์คุยกันอย่างสนิทสนม ลืมสิริกันยา ทิ้งไว้หน้าบ้าน
“วันนี้ตำน้ำพริก ปลาทอด ของชอบของนังกันยา”
สิริกันยาเซ็งรีบเดินตามมา
“รอหนูด้วย!!!”
“เดินเร็วๆ อย่าสำออย ชักช้า!!!”
ณรังค์อมยิ้มกับความสัมพันธ์สองย่าหลาน เขารู้สึกอบอุ่นจับใจ
คืนนั้นละมุลนั่งรอณรังค์กลับเรือนหลังเล็ก แล้วอดนึกถึงเรื่องที่คุยสวัสดิ์เมื่อช่วงเย็น
“ครูเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ฉันไม่ได้....คิดอะไรกับพี่ณะ”
“แน่ใจเหรอครับ”
“ก็…”