บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 7 หน้า 5
สวัสดิ์จ้องมองตาละมุลเขม็ง ละมุล ไปต่อไม่ถูก “ตัวเองรู้สึก..ยังไง..ยังไม่รู้เลย”
“ผมบอกให้เอามั้ย ว่าเวลาที่เราชอบใครสักคน เราจะรู้สึกยังไง”
ละมุลนั่งคิดถึงเรื่องที่คุยกับสวัสดิ์ เธอลังเลจับมือถือขึ้นมา จะโทร.หาณรังค์ดีหรือไม่ เธอตัดสินใจกดเบอร์ณรังค์ กล้าๆกลัวๆ ที่จะโทร.หา ละมุลนึกถึงคำพูดสวัสดิ์ขึ้นมา
“เวลาที่คุณคิดถึงเค้า...ใจจะเต้นแรง รู้สึกประหม่า ไม่มั่นใจ ไม่เป็นตัวของตัวเอง”
ละมุลนั่งคิดเรื่องของณรังค์ที่เธอคุยกับสวัสดิ์ บัดนี้ละมุลนั่งมองตัวเองว่าเธอกำลังเป็นเหมือนที่สวัสดิ์พูดไม่มีผิด ครู่หนึ่งประคองโทร.เข้ามือถือ ละมุลตื่นจากภวังค์นั้น
“ค่ะ…แม่”
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีมั้ยลูก..คุณหญิงไม่ได้มารบกวนอะไรใช่มั้ย”
“ค่ะ คุณหญิงยังไม่กลับ”
ประคองโล่งอก
คืนนั้นที่ผับหรูแห่งหนึ่ง ปฐวีนั่งดื่มเหล้าด้วยความคับแค้นใจ เกียรติศักดิ์จับมือปฐวี เค้นความจริงเรื่องการเจรจางานหมั้น
“จะเงียบอยู่อีกนานมั้ย ผมอึดอัด ถามอะไรก็ไม่ตอบ ตั้งแต่ที่โรงพยาบาล”
“ยังไม่รู้ความหมายของมันอีกเหรอ”
“ผมไม่รู้หรอก ใจคุณหญิงเป็นยังไง ผมบอกตรงๆ...ผมไม่เคยอ่านออกเลย”
“หญิงโกรธคุณ”
เกียรติศักดิ์ถอนหายใจ “เรื่องที่ผมไปเล่นงานไอ้เด็กในบ้านนั่นเหรอ”
“เรื่องที่คุณไม่ยอมจัดการนังปากดีนั่นให้หญิง”
เกียรติศักดิ์นิ่ง
“แล้วเป็นไง สุดท้าย หมามันก็มาเลียปาก แต่นั่น...ไม่ใช่เหตุผลสำคัญที่ทำให้หญิงโกรธคุณ”
“แล้วอะไร”
“คุณไม่รักษาสัญญา ที่เคยบอกว่าจะทำให้หญิงมีความสุขที่สุด ยังไม่ทันไร คุณก็ลืม!”
เกียรติศักดิ์เถียงไม่ออก ปฐวีโกรธลุกขึ้น
“คุณหญิงจะไปไหน”
“ไม่ต้องกลัวว่าหญิงจะกลับบ้านตอนนี้หรอก...จะไปเข้าห้องน้ำ หวังว่าหญิงกลับมา คุณคงคิดอะไรได้บ้างนะคะ”
เกียรติศักดิ์เริ่มกังวลกับการรับมือผู้หญิงที่เอาแต่ใจอย่างปฐวี