บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 5 หน้า 3
“ก็…หม่อม ที่แปลว่าภรรยา ไม่ถูกเหรอ ท่านเดินออกมาจากในห้อง มาถามหาคุณ หรือว่า... ไม่ใช่”
“ภรรยาน่ะใช่ แต่ไม่ใช่หม่อม”
“งงค่ะ ช่วยอธิบายเพิ่มเติมหน่อยได้มั้ยคะ”
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ ไม่ต้องอธิบาย”
สิริกันยาแอบเจ็บใจแต่นึกถึงข้อตกลงที่เคยสัญญาไว้ว่าจะทำงานอย่างมืออาชีพเลยได้แต่เก็บอาการ
“ค่ะ ขอโทษค่ะที่...อยากรู้เรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของฉัน แย่จัง”
ณรังค์จับเสียงได้ว่าสิริกันยาประชด “ทำไมผู้หญิงชอบประชด รู้ตัวมั้ย ว่ามันไม่เคยให้ผลดีกับใครทั้งนั้น”
สิริกันยางง “…ไรเนี่ย!!! มาเหวี่ยงไรฉันนนนน”
ณรังค์ รับกระเช้าไว้ “ขอบใจ ไปทำงานได้แล้ว”
“ข่ะ!!! เป็นเจ้านายเหวี่ยงได้ข่ะ ลูกน้องทำบ้าง...ถูกขู่ไล่ออกเลยข่ะ!! โคตรแฟร์”
สิริกันยาเดินหงุดหงิดบ่นพึมพำกับตัวเอง
ในห้องพักฟื้น แม้นเทพนอนหลับ ประคองนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ อย่างห่วงใย ประคองอยากจะสัมผัสแม้นเทพเพื่อปลอบประโลม เธอเอื้อมมือไปหวังจะจับมือ แต่ก็ไม่กล้าพอ รีบดึงมือกลับ เปลี่ยนมาจับมือตัวเองบีบแน่นด้วยความบีบคั้น ณรังค์เปิดประตูถือกระเช้าวางไว้อย่างเงียบๆ
ประคองถาม “หนูคนนั้นกลับไปแล้วเหรอ”
“ครับ”
“เพิ่งมาทำงานกับณะที่โรงแรมใช่มั้ย”
“ครับ”
“หน้าตาน่ารักดีนะ”
“ยังเด็กมาก ยังไม่รู้เลย ว่าทำงานจะเป็นยังไงบ้าง คงต้องสอนกันหนัก”
“ท่าทางณะจะเป็นเจ้านายที่ดีนะ ให้โอกาสคน”
“เพราะเห็นว่าเป็นคนไม่ยอมแพ้กับอะไรง่ายๆ อีกอย่างที่บ้านค่อนข้างลำบาก ผมเข้าใจความรู้สึกนี้นะ ขอแค่โอกาสสักครั้ง....จะไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือไป”
“ดีแล้วลูก ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่มากไปกว่าการให้”
“แม่คองสอนผมเสมอ ผมจำได้ไม่ลืม”
ประคองมองแม้นเทพอย่างสงสาร “และก็ไม่มีอะไรน่ากลัวมากไปกว่า...จิตใจคน พ่อตัวเองแท้ๆ...ยังใจดำทำได้ ถ้าไม่มีใครสักคนทำให้คุณหญิงได้สติ แม่กลัว กลัวว่าฝ่าบาทจะ...จะ...”
ประคองร้องไห้ด้วยความกลัว และสุดสะเทือนใจ สงสารแม้นเทพจับใจ แม้ลึกๆประคองต้องการให้ณรังค์จัดการปฐวี
“ต้องมีครับแม่....ไม่มีไม่ได้!”
ณรังค์หนักแน่น ตั้งใจจะหยุดปฐวีให้ได้
สิริกันยามองดูนาฬิกาเพราะเสียเวลาทำงานมานานแล้ว เธอรีบเดินออกจากโรงพยาบาล อีกฟากหนึ่งปฐวีปาดน้ำตา หลังจากที่ร้องไห้จนสาแก่ใจแล้วขับรถต่อไป