บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 5 หน้า 5
สวัสดิ์งยืนคุมนักเรียนเล่นพละอยู่กลางสนาม เห็นละมุลกำลังคุยโทรศัพท์ อยากเข้าไปไต่ถามอาการของแม้นเทพ จึงหันไปสั่งนักเรียน “เล่นกันไปก่อนนะ เดี๋ยวครูมา”
ณรังค์ยังคุยโทรศัพท์กับละมุลอยู่ “ช่วยอะไรพี่หน่อยได้มั้ย”
“คะ?”
“อยู่กับพี่ อยู่ด้วยกันต่อไป เป็นทางออกทางเดียวของเรื่องนี้”
ละมุลงง “ทางออก ยังไงคะ???”
“ละมุลใช้วิธีไหน แก้ความเอาแต่ใจของเด็กนักเรียน”
“เค้าจะต้องเรียนรู้และยอมรับการถูกปฏิเสธบ้าง”
“นั่นล่ะ”
“แต่…ละมุลก็ยังกลัวอยู่ดี”
“ไม่มั่นใจในตัวพี่แล้วเหรอ”
ละมุลมีกำลังใจที่จะอยู่วังจงสวัสดิ์มากขึ้น “ก็ได้ค่ะ...ละมุลจะอยู่”
“พี่ไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากแม่คองกับละมุลนะ”
ละมุลยิ้มอย่างอุ่นใจ “ต่อไปนี้ พี่ณะอยู่ที่ไหน ละมุลก็จะอยู่ที่นั่น จะไม่หนีไปไหน”
สวัสดิ์เดินได้ยินประโยคท้ายพอดี ถึงกับหน้าจ๋อย เพราะสายตาและท่าทางของละมุลราวกับคุยกับแฟน
“แค่นี้ก่อนนะคะ ต้องไปสอนแล้ว แล้วเจอกันที่บ้านค่ะพี่ณะ”
ละมุลวางสาย หัวใจใจพองโต แอบหน้าแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังอ่อนไหว สวัสดิ์เห็นรอยยิ้มและสายตาของละมุลแล้วอดใจหายไม่ได้
ละมุลหันมา สวัสดิ์แกล้งทำเป็นเพิ่งเดินผ่านมา “อ้าว ครูสวัสดิ์”
“อ้าว ครูละมุล โทรศัพท์อยู่เหรอครับ ไม่ทันเห็น พอดีผมกำลังจะไปสอนเด็กที่สนาม”
“เสร็จแล้วค่ะ กำลังจะไปสอนเหมือนกัน”
“ครับ ไปก่อนนะครับ”
สวัสดิ์วิ่งกลับไปที่สนามด้วยความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจไร้ความหวัง
ที่ล็อบบี้โรงพยาบาล สิริกันยานั่งรถเข็นมีผ้าพันข้อเท้าแพลงเอาไว้ เธอกำลังออกไปเรียกแท็กซี่ด้านหน้าโรงพยาบาล สิริกันยาโทร.รายงานอ๋อง
“แค่แพลงนิดหน่อยค่ะ ไม่ต้องลาค่ะ ฉันไหว ขอบคุณค่ะ”
สิริกันยามองสภาพข้อเท้าตัวเองที่เพิ่งเสียเงินจ่ายตังค์ค่ายาไปหมาดๆ
“ใช้ประกันสังคมก็ไม่ได้ รู้งี้ทำประกันอุบัติเหตุไว้ก็ดี...ตังค์ยิ่งไม่ค่อยมีอยู่”
ณรังค์ตกใจเห็นสิริกันยานั่งรถเข็น มีผ้าพันข้อเท้าไว้
เจ้าหน้าที่เข็นรถเข็นนั่งของสิริกันยามา ณรังค์เข้ามาเรียกเอาไว้ “เดี๋ยวก่อนครับ”
ณรังค์ถามสิริกันยา “เป็นอะไร”
“ถูกรถเฉี่ยวค่ะ”
“แล้วจะไปไหน”
“โรงแรมค่ะ”
“ไปทำไม”