บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 19 หน้า 2
ณรังค์กับสิริกันยาตกใจ
“นัง...คอง...มัน...”
แม้นเทพจับมือณรังค์แน่นเท่าที่จะทำได้ ส่งสายตาอ้อนวอน
“อย่า...บอก...นัง..คอง...”
ณรังค์กับสิริกันยาตกใจมากที่แม้นเทพพูดว่าประคองอยากฆ่าตน
ทันใดนั้นประคองเดินเข้ามาในห้อง
“แม่คองครับ..ท่านชาย...”
แม้นเทพบีบมือณรังค์แน่นส่งสายตาอ้อนวอน ไม่ให้พูด
“ท่านชายฟื้นแล้วเหรอ”
แม้นเทพปล่อยมือณรังค์ และแสร้งหลับต่อเพราะไม่อยากให้ประคองรู้ว่าได้สติแล้ว
“ยังครับ ท่านยังไม่ฟื้น”
สิริกันยามองณรังค์อย่างแปลกใจที่ไม่บอกความจริงกับประคองเรื่องแม้นเทพฟื้นแล้ว
ประคองมองแม้นเทพอย่างเย็นชาและเกลียดชัง และเข้าไปพูดใส่หู
“ติดต่อพยาบาลพิเศษเรียบร้อยแล้ว...จนกว่าละมุลจะกลับมา แล้วหม่อมฉันจะมาเฝ้าท่านชายเอง”
เครื่องวัดการเต้นของหัวใจ เห็นอัตราการเต้นที่เร็วขึ้น แต่ไม่มีใครทันสังเกตพอประคองออกไปณรังค์ถามแท้นเทพ
“ฝ่าบาท...กระหม่อมต้องการคำอธิบาย”
แม้นเทพท่าทางเหนื่อยและอ่อนแรง สิริกันยาเห็นอัตราการเต้นของหัวใจกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“อย่าเพิ่งคุยอะไรเลยค่ะ อาการท่านไม่ค่อยดี เรียกพยาบาลเถอะค่ะ”
ณรังค์กดปุ่มเรียกพยาบาลที่เคาน์เตอร์
สวัสดิ์ปลอบจนละมุลได้สติ เขาคลายกอดและถามอย่างห่วงใย
“ปล่อยฉันได้แล้ว”
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมหนีมาแบบนี้”
ละมุลมองสวัสดิ์อย่างผิดหวัง
“ครูโกหกฉัน ทั้งๆที่ครูเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด!”
มีสุขตามมาเห็นสวัสดิ์เจอตัวละมุลแล้วดีใจ แต่ยืนฟังอยู่อย่างเงียบ
“ฉันต้องถูกทำร้ายอีกกี่ครั้ง ฉันไม่อยากเสียใจอีกแล้ว ฉันเบื่อ ฉันอยากหยุด ฉันอยากจบ!...แต่ฉันก็ไม่กล้าอยู่ดี...”
สวัสดิ์นิ่งฟังละมุลอธิบาย
“จะตายก็ไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่รู้จะอยู่ที่ไหน...ไม่มีที่ให้ฉันอยู่เลยท่านพ่อ คุณหญิง...เกลียดฉัน พี่ณะ ก็ไม่อยากแต่งงาน
กับฉัน แม้แต่แม่...ก็ไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกยังไง ทุกคนเห็นแก่ตัว! หรือตัวครูเอง ก็พยายามผลักไสฉัน เพราะกลัวตัวเองจะเดือดร้อน!!!”
“ไม่จริง...”
“รู้มั้ย คุณหญิงพูดกับฉันว่าอะไร ก่อนที่ฉันจะหนีมา เค้าบอกว่า ที่จงสวัสดิ์ ไม่มีใครรักฉัน ไม่มีใครต้องการฉัน แต่จริงๆแล้ว ไม่ใช่แค่ที่จงสวัสดิ์หรอก แต่เป็นทุกที่บนโลกใบนี้!!!”
ละมุลร้องไห้ด้วยความเสียใจ มีสุขกอดละมุลอย่างเมตตา