บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 19 หน้า 5
สิริกันยาขวางไว้
“ขวางทำไม”
“ฉันขับให้ค่ะ”
“อะไร?”
“คุณกำลังเครียดมาก...อย่าเพิ่งขับรถเลยค่ะ อันตราย”
“กลัวผมพาคุณรถคว่ำ?”
“ค่ะ สำหรับตัวฉัน ห้ามป่วย ห้ามตาย ห้ามพิการ เพราะมีคน ที่บ้านรออยู่ กรุณาคิดถึงสวัสดิภาพของฉันด้วย คุณไม่พร้อมสำหรับการควบคุมรถ”
“ขับรถเป็น?”
“มีใบขับขี่พร้อมค่ะ”
ณรังค์ยื่นกุญแจให้สิริกันยาสิริกันยารับมาอย่างระวัง เลี่ยงไม่ให้มือชนมือ ณรังค์แอบสังเกต
“เป็นอะไร”
“เปล่าค่ะ”
“รังเกียจ?”
“เปล่าค่ะ”
“เธอรังเกียจ”
“ฉันถือว่าคุณกำลังเครียด ฉันจะไม่โกรธ ที่คุณพยายาม จะให้ฉันรู้สึกแบบนั้นให้ได้ เชิญขึ้นรถค่ะ”
สิริกันยาไม่สนใจณรังค์ เตรียมขับรถกลับโรงแรมณรังค์นั่งตรงเบาะข้างคนขับเรียบร้อย แต่สิริกันยายังหารูเสียบกุญแจไม่เจอ ณรังค์ขำรีบเบือนหน้าหนีมองไปนอกกระจกสิริกันยาอยากถามแต่กลัวเสียฟอร์ม ณรังค์จึงบอก
“ขวามือ ข้างล่าง”
ณรังค์รัดเข็มขัดนิรภัยมือจับที่เกาะด้านข้างไว้แน่น
“ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ นั่งให้สบายเถอะมีเรื่องเครียดกว่าเรื่องที่ฉันขับรถให้คุณนั่งรออยู่ที่โรงแรม”
“ฉันจะเชื่อเธอ”
สิริกันยาขับรถออกไป ณรังค์ดูผ่อนคลายขึ้นมาก
สวัสดิ์เดินมาเคาะห้องละมุลนำอาหารมาให้
“คุณละมุลครับ”
ละมุลนอนนิ่ง นัยน์ตาแห้งผาก ราวกับไม่รับรู้สิ่งใดภายนอก
“คุณยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ผมเอาข้าวมาให้”
ละมุลยังคงนอนนิ่ง ไม่ตอบ สวัสดิ์วางถาดลงแล้วนั่งรอตรงประตูห้อง
“ผมรออยู่หน้าห้องนะ ถ้าคุณหิว ก็ออกมา...แต่อย่านานนะ ชืดแล้วจะไม่อร่อย”
ละมุลยังนอนนิ่ง ไม่สนใจ สวัสดิ์นั่งรออย่างเงียบๆ
ที่ห้องประชุม ออฟฟิศ โรงแรม THE GRAND ROYAL
ณรังค์ สิริกันยา สุนันทา อ๋อง วิเชียร ยุพิน ใจดี ประชุมเครียด และนั่งดูภาพจากกล้องวงจรปิดตามมุมต่างๆ ซึ่งเปิดดูในคอมพิวเตอร์ ตั้งแต่หน้าห้องแขก เห็นคนร้ายที่เข็นรถขนกระเป๋าเปล่าๆมาจอดที่หน้าห้อง จนแขกเปิดประตูออกมา คนร้ายผลักแขกเข้าไปแล้วปิดประตู จนเห็นภาพคนร้ายขึ้นมอเตอร์ไซค์ออกไป