บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 19 หน้า 4
“หญิง! นี่ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอนะ เสี่ยงก็เสี่ยง ช่วยพูดจาให้มันดีๆหน่อย โอ๊ย ไม่รู้ฉันคบเธอเป็นเพื่อนอยู่อีกได้ยังไง!”
“ถ้าไม่อยากคบ ฉันก็ไม่ว่านะ”
“เรื่องอะไร ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทคุณหญิงปฐวี ไปไหนสื่อก็ให้ความสนใจ ไม่ต้องเสียเงินทำพีอาร์ตัวเอง”
“หึ...”
“จะให้แก้ตัวก็ได้นะ”
“ไม่ต้อง!”
“เปลี่ยนใจแล้ว?”
“ยัง! และยิ่งเกลียดมันมากกว่าเดิม ฉันแค่รอ”
กนกอรมองปฐวีอย่างไม่เข้าใจ ส่วนปฐวีแววตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นสิริกันยา
มุมหนึ่ง ใกล้ห้องพักฟื้นแม้นเทพที่โรงพยาบาลสิริกันยาส่งถ้วยกาแฟส่งให้ณรังค์
“ดื่มก่อนค่ะ ไม่คุยก็ได้”
“ขอบใจ”
ณรังค์รับถ้วยกาแฟจากสิริกันยา ทั้งสองจับมือกันโดยบังเอิญ สบตากันเคมีในร่างกายแล่นทั่วร่าง
สิริกันยาดึงสติ
“ร้อนค่ะ”
“ขอโทษ”
สิริกันยาปล่อยมือ ณรังค์รับถ้วยกาแฟมาถือเอาไว้ ก่อนจะปรึกษากัน
“ทำไมคุณไม่บอกคุณประคองว่าท่านชายรู้สึกตัวแล้วล่ะคะ”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นสายตาอ้อนวอนขอร้องจากท่าน แสดงว่าท่านยังไม่อยากให้ผมบอก คุณเองก็เถอะอย่าเพิ่งไปบอกใครนะ”
“คุณเชื่อที่ท่านบอกเรื่องคุณประคองทำร้ายท่านมั้ยคะ”
“ผมต้องการคำตอบยืนยันจากปากของท่าน เมื่อท่านอาการดีกว่านี้ แล้วถ้าท่านยังยืนยันในสิ่งที่ท่านพูด ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะเชื่อมั้ย หรือจะต้องรู้สึกยังไง ผมเป็นผมทุกวันนี้ได้เพราะคำสั่งสอนของแม่คองคนเดียว”
ณรังค์น้ำตาซึมในใจแอบกลัวว่าสิ่งที่แม้นเทพพูดเป็นเรื่องจริง ซึ่งอาจทำให้เขาหัวใจสลาย เขากลบเกลื่อนน้ำตาด้วยการยกกาแฟดื่ม สิริกันยารู้ดีว่าณรังค์เครียดกับเรื่องนี้มาก จึงไม่เซ้าซี้ต่อ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของณรังค์ดังขึ้น
“ฮัลโหลครับ คุณวิเชียร”
วิเชียรโทร.รายงานณรังค์เรื่องแขกที่โดนทำร้ายในโรงแรม
“ฮัลโหล เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ จู่ๆแขกของเราก็ถูกคนร้าย ปลอมตัวเป็นพนักงานบุกเข้ามาทำร้ายถึงในห้อง แขกยืนยันจะฟ้องร้องโรงแรมให้ถึงที่สุด ที่บกพร่องเรื่องระบบรักษาความปลอดภัย”
“แขกเป็นอะไรมากมั้ย”
“พอสมควรครับ สลบไม่ได้สติ เพิ่งจะฟื้น กำลังปฐมพยาบาลระหว่าง รอรถมารับตัวไปโรงพยาบาล”
ดูแลให้ดีที่สุด ชดเชยเบื้องต้นให้เท่าที่จะทำได้ ผมจะไปคุยกับแขกเอง”
“ครับ”
ณรังค์วางสายมองสิริกันยา ความเครียดเพิ่มทวีคูณ สิริกันยาอดเป็นห่วงไม่ได้
ณรังค์กลับมาที่รถพร้อมสิริกันยา กลับไปเคลียร์ปัญหาที่โรงแรม ณรังค์กดเปิดรีโมทรถ จะขึ้นไปขับ