บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 3 หน้า 2
“ถ้าคุณด่าผมจบแล้ว..ผมมีเรื่องที่อยากจะพูดกับคุณ ผมมาวันนี้...ผมจะมายืนยันสถานะลูกหนี้ ว่าผมไม่หนีหนี้คุณแน่นอน ผมแค่จะขอเวลาสักหน่อยเท่านั้น”
“แล้วไอ้เวลาของนายมันนานแค่ไหน หนึ่งปี สามปี หรือทั้งชาติ หกสิบล้านไม่ใช่เงินน้อยๆ นายต้องใช้เวลาเท่าไหร่”
“เห็นมั๊ย คุณก็รู้ว่ามันเป็นเรื่องยาก แล้วคุณจะบีบให้แม่ผมคืนเงินคุณในสามวัน ห้าวันได้ยังไง หน้าเลือดเกินไปมั๊ย”
“นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน!!!”
“ครับ ผมเป็นลูกหนี้ ไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรเจ้าหนี้อยู่แล้ว” ศตวรรษพยายามสะกดกลั้นความโมโห “ผมจะหาเงินมาคืนคุณ ในห้าปี คุณจะร่างสัญญาขึ้นมาใหม่ก็ได้”
อนุศนิยาสวนทันที “ไม่ ห้าปีนานเกินไป ฉันอยากได้เงินของฉันคืนเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ” อนุศยาพูดเสียงกร้าว สองคนประสานสายตากัน
ศตวรรษอึ้งกับความแล้งน้ำใจของอนุศยา “ผมไม่คิดเลยว่าคุณเป็นคนที่แล้งน้ำใจได้ขนาดนี้”
“ฉันเป็นคนมีน้ำใจ!! แต่ฉันจะให้กับคนที่สมควรเท่านั้น!นายเล่นตุกติกกับฉันก่อน มันก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะ”
ศตวรรษอึ้ง สองคนได้แต่เจอจ้องหน้าท้าทายกัน
ศตวรรษมาถึงรถมอเตอร์ไซค์ของเขาที่จอดอยู่หน้าตึกใหญ่โตของอนุศนิยา เขาจ้องมองไปที่ตัวตึกที่ตระหง่านอยู่เหนือเขาจนทำให้เขาดูกลายเป็นคนตัวเล็กๆ ไปถนัดใจ ศตวรรษหนักใจไม่รู้ว่าเขาจะสู้กับปัญหาใหญ่ตรงหน้าได้นานแค่ไหน ศตวรรษสวมหมวกกันน็อค แล้วขี่บิ๊กไบค์ของตนออกไปจากที่นั่น
นุดียื่นเอกสารกู้เงินของเสาวรสให้อนุศนิยา หญิงสาวรับมาเดินไปอ่านไปอย่างใช้ความคิด โดยนุดีรายงานอย่างตื่นๆ “นี่เป็นสัญญากู้ยืม เงินต้นกับดอกเบี้ยรวมกัน 60 ล้านที่หลานนุศต้องการน่ะจ้ะ”
อนุศนิยารับเอกสารและเปิดพิจารณาดู “คนทำสัญญากู้ยืมชื่อ เสาวรส วินวิวัฒน์”
นุดีรีบโบ้ย “ที่คุณเสาวรสมาขอกู้ได้อีกหลายๆ ครั้งเพราะเขาเป็นเพื่อนกับอานัน ไม่เกี่ยวกับอานุจริงๆนะหลานนุศ”
อนุศนิยาตัดบท “นุศไม่ได้อยากรู้เรื่องนั้นค่ะ”
นุดีหน้าแตก รีบเปลี่ยนเรื่อง “คุณเสาวรสเอาโฉนดบ้านที่สุขุมวิทมาค้ำเอาไว้ แต่อาเช็คประวัติแล้ว ยายลูกหนี้เราเนี่ยไม่ได้มีรายได้อะไร มีแต่statement ของลูกชายที่ชื่อศตวรรษมายัน ลูกชายเป็นหมอหรือเป็นอาจารย์แพทย์ที่ไหนซักอย่าง ดูท่าก็คงจะปัดภาระมาให้ลูกคนนี้ละมั้ง”
อนุศนิยาไม่อยากเชื่อ “หมอ?” เธอเปิดดูเอกสาร อ่านชื่อออกมา “ศตวรรษ วินวิวัฒน์”
อนุศนิยานึกถึง FB.ศตวรรษที่มาแสดงความบริสุทธิ์ใจ
“ผมมาวันนี้...ผมจะมายืนยันสถานะ ลูกหนี้ ว่าผมไม่หนีหนี้คุณแน่นอน ผมแค่จะขอเวลาสักหน่อยเท่านั้น”
อนุศนิยามองเอกสารส่ายหน้าเซ็งสุด หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างเจ็บใจ “ไม่คิดหนีงั้นเหรอ ฉันเชื่อใจนายไม่ได้จริงๆ..นายหมาวัด!”