บทละครโทรทัศน์ เพียงชายคนนี้ไม่ใช่ผู้วิเศษ ตอนที่ 3 หน้า 5
“อย่ามาพูดบ้าๆ”
“บอกมาตรงๆ ดีกว่าว่าคุณคิดยังไงกับหลานสาวคุณกันแน่”
“ผมก็ต้องรักนุศ เพราะเขาเป็นหลานผม”
“โกหก!!” โสมมิกาเดินต้อนชยากรพร้อมกับลงไม้ลงมือกับเขาให้หายแค้น “คุณรักแต่มัน มีแต่มันเต็มหัวใจ คุณถึงไม่เคยรักโสมเลยต่างหาก ฉันไม่ขอทนรักคนเฮงซวยอย่างคุณ ผู้หญิงระดับโสมมิกา ไม่สิ้นไร้ไม้ตอกเรื่องผู้ชาย เชิญไปกินกันเองให้คนเขานินทา ส่วนฉันจะหาคนใหม่ให้ดีกว่าคุณร้อยเท่า!!”
ชยากรไม่คิดจะโต้ตอบโสมมิกาเพราะรู้อยู่แก่ใจดีว่าที่โสมมิกาพูดเป็นความจริง โสมมิกาเชิดใส่แล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ชยากรมองเงาในกระจก เขารู้สึกผิดจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาตัวเองในกระจกเลยด้วยซ้ำ
ศตวรรษกลับมาทำงานที่โรงพยาบาลรัฐบาลที่กรุงเทพเป็นวันแรก เขาเดินมาที่แผนกไต รูปลักษณ์ของเขาดูเซอร์ต่างจากหมอทั่วไป พอเดินเข้ามาเขาก็เห็นพยาบาลกำลังปลอบใจผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งร้องห่มร้องไห้อยู่
“ต่อให้ต้องออกจากงาน กู้เงินมารักษาจนหมดตัวก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยไม่มีรายได้ ก็ยังดีกว่าพี่ตายทั้งเป็น”
ศตวรรษได้ยินสิ่งที่คนไข้พูดแล้วรู้สึกสงสาร เขาเลี่ยงเดินไปที่เคาน์เตอร์ พยาบาลคนเดิมเห็นว่าศตวรรษมาก็รีบเข้ามาหา “คนไข้มีปัญหาอะไร”
“เขาอยากผ่าตัดเปลี่ยนไตกับญาติ แต่ไม่มีประกันค่ะอาจารย์เลยต้องพยายามหาทางกู้เงินมาจ่ายค่ายากดภูมิต้านทาน เพื่อที่ตัวเองจะได้เปลี่ยนไตกับญาติได้...น่าสงสารนะคะ อุตส่าห์หาไตเปลี่ยนได้ แต่สุดท้ายไม่มีเงินก็ใช่ว่าจะหาย”
ศตวรรษซึ่งกำลังมีปัญหาเรื่องเงินรุมเร้า มาได้ยินปัญหาของคนไข้ที่ชีวิตต้องผูกติดอยู่กับเงินก็อดที่จะปลงไม่ได้
ศตวรรษหันไปมองคนไข้รายนั้น “จะรวยจะจนทุกคนก็มีหนึ่งชีวิตเท่ากัน ไม่ว่าจะมีเงินหนึ่งบาทหรือหนึ่งล้าน ถ้าไม่มีชีวิตมันก็เท่านั้น” เขาหันมาบอกพยาบาล “ผมอุตส่าห์เป็นหมอเพราะอุดมการณ์นี้ แต่สงสัยชีวิตนี้ผมคงจะหนีสัจธรรมความจนไม่พ้น” ศตวรรษเดินถือชาร์จคนไข้ไปที่ห้องตรวจด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
หลังจากที่ศตวรรษเดินไปแล้ว พยาบาลก็เรียกคนไข้เข้าพบตามคิว “คุณสมจิตต์เชิญห้องตรวจค่ะ”
คนไข้แก่ค่อยๆ ลุกขึ้น พยาบาลเข้าไปประคองไปที่ห้อง พอไปถึงหน้าห้องตรวจ เมื่อศตวรรษเห็นว่าคนไข้แก่มากก็รีบเข้ามาประคอง
ศตวรรษเพิ่งตรวจคนไข้ช่วงบ่ายเสร็จ เขาเดินมาที่ห้องพักอย่างเหนื่อยล้าเพื่อมาเปิดล็อคเกอร์เก็บข้าวของส่วนตัวเตรียมกลับบ้าน ศตวรรษได้ยินเสียงมือถือก็หยิบมาดู พอเห็นเบอร์ไม่คุ้น เขาก็กดรับ “ศตวรรษพูดครับ...” เขางง “ใครนะครับ”
โสมมิกากำลังนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนของตัวเอง “จำฉันไม่ได้แล้วเหรอ?”
“อ้อ โจรที่จับกระเป๋าผมเรียกค่าไถ่”