บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 2 หน้า 4
“ดิฉันต้องไปทำธุระต่อ ขอตัวนะคะ”
“ผมจะไปส่ง”
“ผมขอคุยกับพ่อได้ไหมครับ” เถกิงมองชัชรัณที่มองมาอย่างไม่ยอมแพ้
“คุณอยู่คุยกับคุณชัชเถอะค่ะ กรรณกลับเองได้” กรรณิการ์เห็นเถกิงจะไม่ยอม “นะคะ”
เถกิงมองกรรณิการ์รู้ว่าไม่อยากให้เรื่องบานปลาย “ผมจะให้คนรถไปส่งคุณ”
กรรณิการ์ยิ้ม “ขอบคุณค่ะ”
“ผมจะไปรอที่ตึกเล็กนะครับ”
เถกิงเดินพากรรณิการ์ออกไป เพ็ญศรี ถอนใจ “เห็นไหมคะว่าคุณเถกิงหลงผู้หญิงคนนี้มาก”
สีหน้าชัชรัณตึงเครียด
เถกิงเดินออกมาส่งกรรณิการ์ที่หน้าบ้าน
“ผมขอโทษแทนลูกชายผมด้วยนะ”
“คุณชัชรักคุณสินีมาก จะให้ยอมรับกันง่าย ๆ คงเป็นไปไม่ได้”
“ถ้าคุณเข้ามาอยู่ที่นี่ คุณอาจจะต้องเจอคนกวนใจบ้าง แต่ผมจะจัดการทุกอย่างให้ดีที่สุด”
“คุณบอกว่าคุณชัชมักจะไปอยู่ที่เชียงรายมากกว่าที่บ้านนี่คะ”
“เจ้าชัชอยู่ยังปัญหาน้อยกว่า....” เถกิงสีหน้าลำบากใจ กรรณิการ์มองว่าหมายถึงใคร
ห้องรับแขก ตึกใหญ่ คุณผ่องนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ชัชรัณนั่งอยู่ที่พื้น ชัชรัณไหว้ที่เข่าคุณผ่องด้วยความเคารพ
“บางครั้งยายก็นึกดีใจที่แม่สินีจากไป”
ชัชรัณกับเพ็ญศรีมองคุณผ่องอึ้งๆ คุณผ่องมองชัชรัณด้วยสายตาเจ็บช้ำ
“ดีกว่าต้องอยู่ทนให้พ่อของเราทำร้ายจิตใจครั้งแล้วครั้งเล่า แก้วเนื้อบางที่ถูกผู้ชายที่เป็นสามีโยนกระทบกระแทกนับครั้งไม่ถ้วน เห็นคนที่รักต้องทนทุกข์ ยายเจ็บจนไม่อยากหายใจ ทุกวันนี้ที่ยังอยู่”
คุณผ่องลูบศีรษะชัชรัณ “ก็เพื่อชัชเท่านั้น” คุณผ่องกอดชัชรัณ
“ชัชคือวริศรักษ์คนสุดท้าย เกียรติยศที่คุณทวดสร้างสมมา มันคือความดีงามที่ยายและชัชต้องรักษา เราอยู่บนฟ้าอย่าลงไปเกลือกกลั้วกับโคลนตม อย่าหลงผิดเหมือนที่ชัชเคยเป็น” ชัชรัณชะงักเจ็บจี้ดกับคำของคุณผ่อง
อดีต คุณผ่องประกาศกร้าว “ผู้หญิงคนนั้นรักเงินของชัช ไม่ใช่ตัวชัช”
“แต่นิจท้องกับผม นิจคือรักแท้ที่ผมมั่นใจ ผมจะแต่งงานกับนิจครับ”
“ยายไม่อนุญาต!!”
“ชีวิตของผม ผมขอเลือกเอง” ชัชรัณไหว้ “ผมขอโทษครับคุณยาย”
ชัชรัณเดินออกไป คุณผ่องโกรธมาก