บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 2 หน้า 5
ห้องพักนงนิจ ชัชรัณไขกุญแจเข้ามาในห้องเบาๆ เสียงโทรทัศน์ดังมาจากในห้อง ชัชรัณถอดรองเท้าชะงักที่เห็นรองเท้าผู้ชายที่ถอดอยู่ “ลูกพ่อ...”
ชัชรัณชะงัก เดินเงียบ ๆเข้าไปที่หน้าห้องนอนที่ไม่ได้ปิดสนิท ชายคนหนึ่งกอดเอวนงนิจที่ยืนหันหลังให้ประตู “ทนสักปีนะพี่ ได้มากพอเมื่อไหร่ เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันสามคน พ่อแม่ลูก”
“เอาให้เปิดห้องอัดได้เลยนะ”
“จ้ะ” ชายคนนั้นจูบท้องที่ยื่นของนงนิจ “ลูกพ่อ...”
ชัชรัณช็อค
ปัจจุบัน สีหน้าชัชรัณเจ็บปวด “ผมจะไม่ทำให้คุณยายต้องเสียใจอีก ผมสัญญา”
คุณผ่องมองชัชรัณด้วยสีหน้าพอใจ คุณผ่องมองมาทางเพ็ญศรี ส่งสายตาจิกให้เพ็ญศรีพูด
“แล้วเรื่องเครื่องเพชรของคุณแม่ที่จะยกให้ผู้หญิงคนนั้นล่ะคะ คุณชัชจะจัดการยังไง” ชัชรัณนิ่งคิด
“ยังไม่ทันจะเข้ามาก็ยังกอบโกยไปขนาดนี้ วิญญาณของพี่สินีคงไม่สงบสุขถ้ารู้ว่าพ่อของหลานทรยศ”
ชัชรัณยิ่งฟังยิ่งรู้สึกติดลบกับกรรณิการ์มากขึ้นทุกที
“สินีอยู่ในที่ ๆ สงบแล้ว” เถกิงเข้ามา
“เลิกดึงเขามาเกี่ยวข้องสักที ใช้คนตายเป็นเครื่องมือไม่ละอายบ้างเหรอครับ”
เถกิงมองเพ็ญศรีด้วยสายตาตำหนิ “เรื่องคอนโดพ่อให้คุณกรรณเป็นของขวัญแต่งงาน”
“ถ้าคุณแม่ยังอยู่ ผมเชื่อว่าพ่อจะจ่ายเงินหรือว่ายกทรัพย์สินของพ่อให้กับใคร คุณแม่ก็คงไม่ยุ่งเพื่อให้เกียรติคุณพ่อ แล้วคุณพ่อล่ะครับ?”
“เครื่องเพชรทั้งหมดของแม่ พ่อเบิกออกมาจริง” เพ็ญศรีมองแบบพูดผิดซะที่ไหน
“เพราะพ่อจะย้ายทั้งหมดไปไว้ในชื่อของชัชเป็นคนดูแล” ทุกคนอึ้ง
“เครื่องเพชรของคุณกรรณพ่อจะซื้อใหม่เอง” เถกิงมองทางเพ็ญศรี “คุณศรีไม่ต้องห่วงกังวลนะครับ แค่เครื่องเพชร ผมจะซื้อใหม่กี่ชุดก็ไม่เป็นปัญหา” เพ็ญศรีมองเถกิงด้วยสายตาโกรธ เจ็บปวด
“พ่อจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น พ่อรู้จักหัวนอนปลายเท้าเขาดีแล้วเหรอ”
เถกิงยิ้มแทนคำตอบ เปลี่ยนเรื่อง “อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ผมจะจัดงานแต่งงานที่บ้านนี้ครับ ถ้าสะดวกขอเชิญร่วมงานนะครับ”
คุณผ่องประชด “สั่งหรือแจ้งให้ทราบ”
“ผมไม่กล้าสั่งคุณท่านหรอกครับ”
คุณผ่องมองด้วยสายตาเกลียดชัง “ถ้าเธอไม่กล้า เธอจะใช้บ้านนี้จัดงานโดยไม่ขออนุญาตฉันได้เหรอ ยางข้าวของบ้านนี้มันคงไม่มากพอให้คนอาศัยได้สำนึก”