บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 10
บทโทรทัศน์ : เบญจธารา
กลางคืน บริเวณสระว่ายน้ำ คอนโดเซม เซมเดินเร็วเข้ามาที่สระน้ำ เจนจันทร์กดมือถือไปด้วยเดินไปด้วย แทบจะวิ่งตามเข้ามา “พี่เซม โยมันไม่รับสายเลย”
“แต่มันมาถึงแล้วใช่ไหม”
“ในเฟสมันเตือนว่าโยมันอยู่ใกล้เราแล้วนะพี่ ตอนมันโทรมาเสียงเหมือนร้องไห้ด้วยนะพี่ แล้วมันก็ไม่รับสายอีก มันคงไม่ได้คิดบ้า ๆ นะ”
เซมร้อนใจมองไปรอบๆ แล้วหันมา “ลองโทรอีกรอบสิเจน”
เจนจันทร์กดมือถืออีก เสียงมือถือดังแว่วมา เซมชะงัก “ได้ยินไหม”
เจนจันทร์ตั้งใจฟัง “มาจากแถวโน้น”
เจนจันทร์หันไปมอง เห็นโยทกานั่งกอดเข่าอยู่ริมสระน้ำมือกวักน้ำเบาๆ ท่าทางดูเศร้ามาก “โย!...”
เซมมองตามเจนจันทร์ โยทกาที่ยังมองน้ำนิ่งไม่ยอมหันมา “โย...”
จังหวะที่เจนจันทร์กับเซมเรียกโยทกา โยทกาค่อยๆ โน้มตัวลงไปในน้ำ
“โย!” ทั้งคู่ตกใจรีบวิ่งเข้าไปหาโยทกาทันที ตูม! โยทกาทิ้งตัวลงน้ำ “ไอ้โย!”
เซมกับเจนจันทร์วิ่งเข้ามาที่ขอบสระ เซมไม่ได้โดดแต่พยายามจะคว้าตัว เจนจันทร์พล่าน
“ดึงไอ้โยขึ้นมาเร็วๆ สิพี่เซม!” เจนจันทร์นั่งลงที่ขอบสระมองด้วยความเป็นห่วง
ทันใดนั้น โยทกาโผล่ขึ้นมาที่ผิวน้ำ คว้าทั้งเซมกับเจนจันทร์พุ่งลงสระทั้งคู่ เจนจันทร์กับเซมถีบตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ คว้าขอบสระพยุงตัวกันวุ่นวายจนตั้งหลักได้ มองโยทกาที่หัวเราะเหมือนสนุกมาก
คอนโดเซม โยทกาลงนั่งที่โซฟา เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว แต่หัวยังเปียกหมาด ๆ
“ก็เห็นน้ำแล้วอยากเล่นแค่นั้นเอง ตอนโผล่ขึ้นมา โยเห็นหน้าพี่เซมเหวอมาก หน้าไอ้เจนก็อย่างฮา”
โยทกาหัวเราะชอบใจ เจนจันทร์นั่งเอาผ้าโพกหัวมองอย่างเคือง ๆ แล้วเอาผ้าเช็ดผมโยนใส่หัวโยทกา
“แกทำฉันตกใจ โทรมาเสียงเหมือนร้องไห้เลย ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่”
“ขอโทษ...ฉันคิดถึงก็เลยมาหา แกล้งด้วยความคิดถึงนะจ๊ะ”
เซมมองหน้าโยทกาที่พยายามยิ้มสดใสมาก ๆ เซมลงมานั่งตรงข้ามด้วยสีหน้าวิเคราะห์ “เฟค...”
โยทกาชะงัก “โยคิดถึงพี่เซมกับเจนจริงๆ ไม่ได้เฟคเลย”
“ที่แกพยายามหัวเราะอยู่น่ะมันเฟค...แล้วแกก็มีเรื่องมาด้วย คราวนี้มันหนักใช่ไหมโย”
โยทกาเสียงเริ่มอ่อน “เปล่า...”
“คุณชัชใช่ไหม”
โยทกาสะดุ้งนิด ๆ “ไม่ใช่...” โยทกาเงยหน้าพิงไปกับโซฟา แล้วเอาผ้าคาดปิดช่วงตาไว้ เจนจันทร์กับเซมหันมองหน้ากันแล้วตีมืออย่างรู้กันสองคนว่าชัวร์..
“แกออกจากบ้านมาดึก ๆ แบบนี้ทะเลาะกับคุณชัชมาใช่ไหม”