บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 10 หน้า 3
“ยากแค่ไหนก็ต้องทำ พี่ก็เห็นว่าโยเอาชนะคำพูดคนมาทั้งชีวิต โยทำได้ดีด้วยนะ”
“แต่ชนะใจตัวเอง มันไม่ง่ายเลยนะ” โยทกาโดนใจเพราะรู้แต่ก็ต้องฝืน
“ก็เป็นบททดสอบให้เราพิสูจน์ตัวเอง เรื่องเจ็บปวด วันนี้พอเวลาผ่านไปมันก็จะกลายเป็นเรื่องธรรมดา”
“พี่จะเป็นกำลังใจให้”
“วันไหนเหนื่อย” เจนจันทร์ตบอก “ซบอกพี่ได้”
โยทกามอง “แบนขนาดนี้ ซบแล้วจะอุ่นไหม”
“ปากดี มาลองก่อนเลยมา”
เจนจันทร์เข้าล็อคคอโยทกามาแนบอกให้ได้ โยทกาดิ้นรนไม่ยอมกรี๊ดกร๊าดกันไป เซมมองโยทกาด้วยสายตาสงสาร รู้ว่าโยทกากำลังเสียใจและพยายามจะตัดใจ
ห้องชัชรัณ ชัชรัณมองภาพโยทกาในโทรศัพท์
“คุณอยากอยู่คนเดียวเพราะต้องการจริง ๆ...หรือว่าจำเป็นคะ”
ชัชรัณหันมองโยทกา “เธออยากรู้เพื่ออะไร..
“ถ้าเป็นความต้องการของคุณเอง ฉันก็จะเดินออกไปไม่รบกวนคุณ แต่ถ้าคุณอยู่เพราะจำเป็น...ฉันก็อยากอยู่ข้างๆ ...” ชัชรัณชะงัก “เป็นเพื่อนคุณ...”
“ฉันไม่เคยเปิดทางให้ใคร...แต่จะเปิดโอกาสให้ตัวเอง...อยากเจอฉันก็จะไปเจอ อยากอยู่ใกล้ฉันก็จะไปหา”
โยทกาที่ยิ้มอยู่ข้างๆ อย่างเข้าใจในหลายเหตุการณ์
ชัชรัณลุกมองออกไปที่หน้าประตูบ้าน แต่ยังไม่เห็นวี่แววว่าโยทกาจะกลับมา ชัชรัณมองมือถือกดเข้าไปที่หน้าจอตรงเบอร์ของโยทกา ชัชรัณอยากจะกดแต่ก็ตัดใจกดปิดไป สายตามองออกไปที่ประตูบ้านอย่างรอคอย
เช้ามืดวันใหม่ คอนโดเซม โยทกา เจนจันทร์หลับบนโซฟา เซมนั่งกับพื้นฟุบกับโซฟา โยทกาลืมตามองนาฬิกาเห็นว่าใกล้หกโมงเช้าแล้ว โยทกาขยับขึ้นมานั่งสูดลมหายใจแล้วคว้ากระเป๋าจะลุกขึ้น ที่มือของเซมจับมือโยทกา
โยทกาหันมองเห็นเซมยังคงหลับตา “พวกพี่อยู่ข้างโยเสมอนะ”
“Fighting!!ไฟท์ติ้ง”
โยทกาหันมองเห็นเจนจันทร์พูดทั้งที่ยังหลับตา แล้วก็นอนต่อเหมือนเดิม โยทกายิ้มดีใจที่มีเพื่อนที่อยู่เคียงข้างมาตลอด “ขอบคุณนะ” โยทกาแกะมือของเซมออก แล้วเดินออกไปจากห้อง
ทันทีที่เสียงประตูปิด เจนจันทร์หมุนร่างเอาหัวทิ้งมาข้างเซมที่นั่งหลับ “พี่ว่าโยมันจะไหวไหม”
“คอยรับโทรศัพท์ไว้ก็แล้วกัน”
เจนจันทร์กับเซมลืมตาแล้วถอนหายใจทั้งคู่ สงสารเพื่อน รู้ว่าโยทกาไม่ไหวแน่นอน
ห้องชัชรัณ ชัชรัณติดกระดุมเสื้อ สายตายังมองไปที่ประตูบ้าน ชัชรัณเห็นแท็กซี่วิ่งเข้ามา โยทกาลงมาจากแท็กซี่แล้วเดินเข้าตึก ชัชรัณรีบติดกระดุมให้เสร็จแล้วคว้ากระเป๋าหรือกุญแจ ไปยืนอยู่ที่ประตูห้องอย่างรอคอย เสียงคนเดินขึ้นมา ชัชรัณยื่นมือจะเปิดประตู
“โย...ไปค้างที่ไหนมา” เสียงกรณิการ์ทักโยทกา ชัชรัณชะงักหยุดฟัง