บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 10 หน้า 5
มอเตอร์ไซค์วิ่งไปตามที่โยทกาบอก ชัชรัณมองตามอึ้ง ๆ กับท่าทีของโยทกา
โรงแรมบลูมูน กุสุมาในชุดดูทางการรีบก้าวออกมาจากลิฟท์พลางมองนาฬิกาข้อมือ กุสุมาเดินรู้สึกว่ารองเท้าไม่ค่อยเสถียรนัก กุสุมามองว่าส้นรองเท้ากำลังจะหลุด กุสุมาบ่น “ทำไมต้องมีปัญหาตอนรีบๆ ทุกที”
เสียงมือถือดัง กุสุมากดรับรีบคุยมือถือ “สวัสดีค่ะ...ฝากเรียนคุณกิ่งว่ากุสุมากำลังเข้าไปที่บริษัทนะคะ”
กุสุมามองรองเท้า แต่เห็นว่าไม่ทันแล้วตัดสินใจรีบออกไปที่ด้านหน้าโรงแรม
ภุชงค์ขับรถกำลังจะเลี้ยวออกจากที่จอดรถผ่านทางด้านหน้าโรงแรม กุสุมารีบก้าวด้วยความรีบร้อนพอจังหวะก้าวลงบันไดขั้นล่าง ๆ ปึ้ก!ส้นรองเท้ากุสุมาหัก กุสุมาเสียหลักล้มลงไปที่พื้น เป็นจังหวะที่รถของภุชงค์เลี้ยวเข้ามา ต่างคนต่างตกใจทั้งคู่ กุสุมาตกใจแต่ขยับตัวไม่ทันได้แต่มองรถของภุชงค์ที่เหยียบเบรกสุดพลัง จนกันชนหน้ารถห่างจากตัวกุสุมาอย่างเฉียดฉิว กุสุมาลืมตาข้างเดียวมองเห็นว่ารถไม่ได้ปะทะตัวเอง ภุชงค์รีบลงมาจากรถตรงเข้ามาดูกุสุมา “เป็นยังไงบ้างคุณ”
“ฉันโอเคค่ะ ขอโทษนะคะที่ฉันซุ่มซ่าม”
ภุชงค์เหลือบมองรองเท้าของกุสุมาเห็นว่าส้นรองเท้าร่องแร่งมาก
“ที่คุณถลาลงมาตัดหน้ารถผม คงไม่ใช่เพราะส้นรองเท้าหักตอนก้าวลงบันไดหรอกนะ”
กุสุมามองภุชงค์ด้วยสายตาแบบไม่น่าเชื่อ
“ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า ทำไมต้องจ้องขนาดนี้”
“ถ้าคุณช่างสังเกตแบบนี้ ตั้งแต่วันนั้นก็คงไม่โดนหลอก...”
ภุชงค์เซ็งนิดๆ “พลาดครั้งเดียวนี่จะตามขยี้กันตลอดชีวิตเลยใช่ไหม”
“ฉันทึ่งต่างหาก ไม่ได้คิดร้ายแบบนั้นเลย”
“ทำไมฟังน้ำเสียงคุณแล้วผมไม่รู้สึกดีขึ้นเลย”
“เพราะคุณอคติไง มองโลกในแง่ลบ คำชมก็ยังฟังเป็นเสียดสีได้”
ภุชงค์ยกมือ “ยอม...ผมต้องไปคุยงาน ต่อเวลาไฟท์กับคุณไม่ได้จริง ๆ”
กุสุมายิ้ม “งั้นก็แยกย้ายค่ะ”
กุสุมาพยายามจะลุก ภุชงค์ช่วยประคอง กุสุมาจะเดินแล้วจะเสียหลักเซ ภุชงค์รับไว้ “ขอบคุณค่ะ”
กุสุมาพยายามจะยืนให้ได้ กุสุมาหน้าเซ็งมาก ตัดสินใจถอดรองเท้าออกยืนเท้าเปล่า แล้วจะเดินไป
“เดี๋ยวคุณ...”
กุสุมาหันมาเห็นว่าภุชงค์กำลังเรียกพนักงานโรงแรมมา พนักงานรีบวิ่งเข้ามาหา กุสุมามองว่าภุชงค์จะทำอะไร
พนักงานวางรองเท้าผ้าใบกับรองเท้าแตะวางที่พื้นตรงหน้ากุสุมา “ที่ห้องคุณผู้หญิงมีรองเท้าแค่สองคู่นี้ค่ะ”
กุสุมาคว้ารองเท้าผ้าใบเอามาใส่เรียบร้อย พนักงานเก็บรองเท้าส้นสูงกับรองเท้าแตะให้
“ขอบคุณมากนะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ฉันทำให้คุณต้องวุ่นวาย” กุสุมาจะไป
“นี่คุณคิดจะไปในสภาพนี้จริงๆ เหรอ”
“ใช่ ฉันต้องรีบเข้าออฟฟิศวันแรก”