บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 1 หน้า 2
บนถนนทางหลวงไฟไม่สว่างนัก กัญชลิการ์อุ้มโยทกาวิ่งมาพลางมองไปด้านหลังด้วยความระแวง ได้ยินเสียงอรัญญาแว่วมา “ทางโน้น”
กัญชลิการ์หันไปเห็นว่าอรัญญากับผู้ชาย ผู้หญิงสองสามคนวิ่งตามมา กัญชลิการ์ตัดสินใจอุ้มลูกวิ่งลงพงหญ้าข้างทาง แล้วหลบนิ่ง “เงียบๆ นะโย”
โยทการีบเอามือปิดปากเงียบ สองแม่ลูกนั่งหลบด้วยความหวาดกลัว ชาวบ้านวิ่งมาหยุดตรงถนนจุดที่ใกล้กับที่กัญชลิการ์กับโยทกาหลบอยู่ “หายไปไหนแล้ว?”
สิทธิวิ่งตามเข้ามา “คุณ ไปโรงพยาบาลไหม”
อรัญญากุมแก้มวิ่งตามมาอย่างหอบเหนื่อย แค้นมาก “ไม่ ฉันจะจับมันส่งตำรวจให้ได้”
อรัญญาบอกกับชาวบ้าน “ใครจับได้ฉันจะให้ห้าพันเลย”
กัญชลิการ์กอดโยทกาแน่นด้วยความกลัว
“ทางโน้นหรือเปล่า?” ชาวบ้านวิ่งไป อรัญญาวิ่งตาม กัญชลิการ์รีบอุ้มโยทกาออกไปอีกทาง
กัญชลิการ์นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยความอ่อนเพลียร้องไห้ด้วยความสงสารลูก
“แม่จ๋า...อย่าร้องไห้”
“แม่ขอโทษนะโย แม่ขอโทษ”
กัญชลิการ์จับแขนตรงที่โยทกาโดนปลายเข็มขัด “โย เจ็บไหมลูก”
“ไม่เจ็บจ้ะ..ทำไมเขาต้องตีแม่” โยทการ้องไห้
“ถ้าโยโตจะหาเงินเยอะ ๆ จะไม่ให้ลุงคนไหนมาตีแม่อีก”
กัญชลิการ์มองโยทกาด้วยความสงสาร รู้สึกตัวเองผิดที่ทำให้ลูกต้องเจอเรื่องแบบนี้ นึกถึงที่อรัญญาต่อว่ามา “แกควรจะอายตั้งแต่เลือกจะขายตัวแล้ว ฝึกลูกให้ขายเก่งเหมือนตัวเองหรือยัง”
กัญชลิการ์กอดลูกแน่น “แม่ไม่ยอม โยต้องไม่ขายตัวโยต้องได้ดีกว่าแม่ ต้องดีกว่าแม่!”
กัญชลิการ์ร้องไห้ โยทการ้องไห้ตามแม่ด้วยความสงสาร โยทกาเข้ากอดแม่