บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 1 หน้า 5
โยทกาออกมาที่หน้าตึก หยิบแว่นกันแดดออกมาใส่ เสียงมือถือดังขึ้น โยทกามองสีหน้าดีใจมาก รีบกดรับทันที โยทกา ยิ้ม เสียงสดใสมาก “คิดถึงจังเลยจ้ะ แม่จ๋า...”
โยทกาพูดพลางรีบเดินไปที่โรงแรมนุดีตามนัด
ที่เมื่องไทย ในห้องเสื้อหรู กรรณิการ์ คนเดียวกับกัญชลิการ์ หันกลับมาสีหน้าสดใส
“คิดถึงแล้วทำไมยังไม่กลับมาสักที ไหนว่าจบปุ๊บจะกลับไทยทันที”
“น้านุดีขอให้โยช่วยเป็นเซลล์ช่วยงานเพื่อนเขาก่อนจ้ะ เขาหาคนไม่ได้..”
โยทกา อ้อน “แม่อย่างอนโยเลยนะ”
“ไม่!”
“แม่....”
กรรณิการ์ยิ้ม “ไม่งอนเลยแม้แต่นิดเดียว ช่วยน้าเขาน่ะดีแล้ว ไม่มีเขาช่วยดูแลแม่คงไม่มีปัญญาส่งค่ากินค่าอยู่ให้โยไปเรียนที่นั่นได้ คนมีบุญคุณกับเรา”
โยทกา ต่อทันที “ต้องตอบแทน...โยจำที่แม่สอนได้ทุกคำ”
กรรณิการ์ยิ้มมีความสุข กรรณิการ์ลังเลแล้วตัดสินใจ “โย...แม่เลิกขายขนมแล้วนะ”
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่า ป่วยหรือว่ามีปัญหาอะไร”
กรรณิการ์ลังเลจะพูดดีไหม “แม่เหนื่อยน่ะ”
“แม่จ๋า” โยทกาพูดอย่างมีอุตมการณ์ ความมุ่งมั่น “โยกลับไปคราวนี้จะไม่ให้แม่ต้องเหนื่อย
อีกแล้ว จะไม่มีไอ้ตัวผู้หน้าไหนมาสั่ง มาซ้อมแม่อีก โยจะเลี้ยงแม่เอง”
กรรณิการ์ปราม “เราเคยตกลงกันแล้วว่า...”
“จะไม่พูดเรื่องเก่า” โยทกาอ้อน “โยขอโทษจ้ะแม่...ต่อไปนี้เราจะมีกันสองคนแม่ลูก..เป็นอิสระ... เราจะมีความสุขจริงๆสักทีนะแม่”
กรรณิการ์ตัดสินใจ “โย..ที่แม่เลิกขายเพราะว่าแม่กำลังจะ...”
โยทกาได้ยินเสียงสายซ้อน โยทกาลดมือถือจากที่คุยอยู่มาดูเห็นว่านุดีโทรเข้ามา โยทการีบคุยสายกับกรรณิการ์ “น้าดีโทรตามแล้ว.... ไว้โยโทรกลับไปนะแม่ รักแม่นะ”
“เดี๋ยวก่อน..โย...” แต่โยทกาวางสายไปแล้ว กรรณิการ์มองมือถือด้วยสีหน้าหนักใจ
“คุณกรรณิการ์คะ” กรรณิการ์หันกลับมา ดีไซน์เนอร์เข้ามา
“คุณเถกิงลองชุดเรียบร้อยแล้ว อีกสักครู่ดิฉันขออนุญาตให้พนักงานวัดตัวคุณนะคะ”
“ค่ะ”
ดีไซน์เนอร์เดินออกไป สวนกับเถกิงที่เดินเข้ามา ดีไซน์เนอร์มีท่าทียำเกรงในบารมีของเถกิง
เถกิงเห็นสีหน้าเครียด ๆ ของกรรณิการ์
“ดีไซน์เนอร์เขาคงคิดนะว่าคุณถูกผมบังคับให้แต่งงานด้วย”
“สีหน้าของกรรณแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“คุณไม่กล้าบอกเรื่องเรากับลูกสาวคุณใช่ไหม” กรรณิการ์นิ่งรับ
“ลูกสาวคุณโตแล้ว ผมว่าเขาต้องเข้าใจ”
กรรณิการ์ฝืนยิ้ม “กรรณไม่แน่ใจค่ะ กรรณทำให้โยฝังใจกับผู้ชายแย่ๆ ที่เข้ามาในชีวิต”
เถกิงจับมือกรรณิการ์เพื่อปลอบใจ เถกิงรู้ทุกอย่างเพราะกรรณิการ์บอกความจริงทุกอย่าง
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วมันคืออดีต ผมให้ความสำคัญกับตอนนี้เท่านั้น ผมจะดูแลคุณกับลูกสาวของคุณให้ดีที่สุด” เถลิงยิ้มให้ความเชื่อมั่น กรรณิการ์ยิ้มตอบ “ขอบคุณค่ะ แล้วลูกชายของคุณ เขาจะกลับมางานของเราไหมคะ” เถกิงชะงักไป แล้วยิ้ม “ครับ...”
พนักงานเดินเข้ามา กรรณิการ์ยิ้มเข้าใจว่ามาตามแล้วเดินเข้าไปด้านในเพื่อวัดตัว สีหน้าเถกิงแอบหนักใจไม่แพ้กัน