บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 22 หน้า 4
คุณผ่องเปิดลิ้นชักข้างเตียง เห็นหนังสือของยายละมุดที่คุณผ่องเก็บไว้ นึกถึงที่ยายละมุดเคยถาม
“ชีวิตใครชีวิตมันสิคะ รักเขาก็ต้องยอมให้เขามีความสุข”
“ก็ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อหลานฉัน!”
“ถามเขาหรือยังคะว่า มันถูกต้องอย่างที่เขาอยากได้หรือเปล่า”
“ฉันไม่เคยทำผิด พวกเขาต่างหากที่หลงผิด!”
คุณผ่องดันลิ้นชักปิดด้วยทิฐิ
ห้องพักคนไข้ กิ่งกาญจน์หลับไปแล้ว ชัชรัณห่มผ้าให้กิ่งกาญจน์แล้วหยิบมือถือออกมา เห็นภาพหน้าจอเป็นภาพโยทกายิ้มสดใส ชัชรัณกดโทรหาโยทกา ชัชรัณฟังสัญญาณที่โทรติดแล้ว แต่โยทกาไม่ยอมรับสาย
ริมถนน โยทกามองมือถือเห็นว่าสายของชัชรัณโทรเข้า อยากจะรับแต่ต้องตัดใจไม่รับ โยทกาเดินร้องไห้อยู่ตามลำพังริมถนน เห็นคนที่เดินผ่านมองโยทกาด้วยความสนใจ โยทกาลงนั่งที่ป้ายรถเมล์ปล่อยตัวเองให้ร้องไห้ ภุชงค์เอาขวดน้ำเปล่าเย็นไซส์ใหญ่มากเข้ามาแตะที่แก้มโยทกา โยทกาสะดุ้งหันไปแปลกใจที่เห็นภุชงค์ “คุณภุชงค์”
“ร้องไห้มันจะเสียน้ำในร่างกายเยอะนะครับ ดื่มชดเชยสักหน่อย จะได้ร้องได้เต็มที่”
โยทกามองภุชงค์อย่างพินิจ
“หน้าผมคงดูหล่อมากใช่ไหมครับ คุณถึงจ้องขนาดนี้”
“ฉันแปลกใจ....เพราะคิดว่าคุณจะห้ามฉัน ไม่ให้ร้อง...”
“ร้องไห้มันเป็นการระบายความเครียดที่ดี เต็มที่เลยครับ ผมพร้อมบริการน้ำ ผ้าเช็ดหน้า”
ภุชงค์ยื่นให้ด้วย แต่พอโยทกาจะรับก็ดึงคืนมา “แต่ผมว่าผืนนี้น่าจะซับไม่พอ เอาเป็นเสื้อผมดีกว่าแต่มีข้อแม้แค่ต้องเข้ามาร้องตรงนี้นะครับ” ภุชงค์ตบที่อกยิ้มหล่อ
โยทกาขำ “ขอบคุณนะคะ”
ภุชงค์ยิ้มอ่อนโยน “ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ครับ” โยทกามองแปลกใจ
“ผมต้องการเป็นเพื่อนกับคุณโยจริง ๆ เป็นเพื่อนมันยาวนาน แล้วเราจะไม่มีวันเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน ผมอยากมีคุณโยอยู่ในชีวิตเป็นเพื่อน เป็นคนที่หวังดีต่อกันตลอดไป ขอให้คุณไว้ใจผม ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เพื่อนยิ้มได้”
“ขอบคุณนะคะ...” โยทกาน้ำตาร่วง ภุชงค์ขยับเข้าไปจับโยทกาให้ซบกับอกร้องไห้ โยทกายอมซบแต่โดยดี ไม่ปฏิเสธ ภุชงค์กอดปลอบโยทกาด้วยความเห็นใจคิดจะหาทางช่วยเหลือ กุสุมาขยับเข้ามายืนมองอย่างสะเทือนใจ
“ผมอยากให้คุณโยคนเดิมกลับมา คุณโยที่ไม่เคยยอมแพ้กับทุกปัญหา”
โยทกาฟังภุชงค์พลางคิดตาม
หน้าตึกบ้านวริศรักษ์ โยทกาเดินเข้ามา รถของชัชรัณขับเข้ามาจอด โยทกาชะงัก ชัชรัณลงมาจากรถเข้ามายืนตรงหน้าโยทกา “โย...ผมขอโทษ”