บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 22 หน้า 5

“ฉันไม่โกรธคุณเลย คุณตัดสินใจถูกแล้วค่ะ คุณกิ่งรักคุณมากกว่าชีวิตของเขาเอง ฉันแพ้ใจเขาจริง ๆ…..สำหรับความรู้สึกของเราสองคน ฉันขอให้เราจบมันแค่นี้เถอะค่ะ”

“จบ?...”

“ค่ะ...ฉันจะล้างทุกอย่างทิ้งเพื่อเริ่มใหม่ ฉันจะลืมทุกอย่างให้หมด  เพื่อคุณกิ่ง”

“มันง่ายอย่างนั้นเชียว”

“มันไม่ง่ายหรอกค่ะ แต่คุณกิ่งเป็นน้าของฉัน” ชัชรัณอึ้ง

“คุณฟังไม่ผิดหรอก  คุณกิ่งเป็นน้า เป็นญาติกับฉันจริงๆ แค่เขาเป็นคนดีที่ช่วยเหลือฉันมาตลอด...ฉันก็รู้สึกผิดมากแล้ว นี่เขายังเป็นครอบครัวของฉันอีก ถ้าเหตุผลพวกนี้ยังไม่มากพอที่ฉันควรจะหยุดเรื่องของเรา  ฉันยังเป็นผู้หญิงที่คุณควรจะรักอยู่อีกเหรอ?”

“คุณทำเพื่อกิ่ง  ทำเพื่อแม่  ทำเพื่อใครต่อใคร  แล้วผมล่ะโย ผมล่ะ...”

“แล้วคุณทำอะไรได้..ฉันทำอะไรได้...เราทำอะไรได้งั้นเหรอ คุณก็รู้ว่าตอนนี้เราไม่มีทางให้เลือกอีกแล้ว สำหรับฉันครอบครัวสำคัญกว่าความรัก ฉันเคยเห็นแก่ตัวทำทุกอย่างตามความรู้สึกของตัวเอง  ยิ่งคิดฉันยิ่งเกลียดสิ่งที่ฉันทำ... วันนี้ฉันไม่อยากแก้ตัว  แต่ฉันอยากแก้ไขทุกอย่างให้มันถูกต้อง”

“เห็นแก่ตัว... คุณหนีความรู้สึกผิด เลือกให้ตัวเองสบายใจด้วยการผิดสัญญา คุณบอกว่าจะอยู่กับผม  จะไม่ไปไหน”

“ไม่มีใครที่ได้ทุกอย่างอย่างที่อยากได้หรอกค่ะ...”

โยทกาจะไป ชัชรัณไม่ยอมเข้ากอดโยทกาจากด้านหลัง

“แต่ผมรักคุณ อยากอยู่กับคุณคนเดียว  อยากมีครอบครัวของเรา อดทนได้ไหมโยทกา มันจะต้องมีทางออก  ผมขอร้อง  อดทนได้ไหม”

โยทกาจุกกับสิ่งที่ชัชรัณขอ เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ โยทกาพยายามจะแกะมือชัชรัณออก

“ฉันทำไม่ได้  ปล่อยฉัน....ปล่อยฉัน!”

“ผมไม่ปล่อย ผมไม่ยอมปล่อยคุณไปจากผม  ผมรักคุณได้ยินไหมโยทกา  ผมรักคุณ!”

โยทกากรีดร้องด้วยความอัดอั้นไม่ต่างกัน “แต่ฉันอยู่กับคุณไม่ได้ คุณได้ยินไหม ได้ยินไหม!”

โยทกาพยายามจะสะบัดให้หลุด “ปล่อยฉันไป ปล่อย!!!”

ชัชรัณกอดโยทกาที่ดิ้นรนไว้ไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยลูกสาวฉันเดี๋ยวนี้!” เสียงของกรรณิการ์ทำให้โยทกาชะงักนิ่ง กรรณิการ์ก้าวเข้ามาพร้อมกับเถกิง คุณผ่องกับเพ็ญศรี  มาลัยมาจากทางตึกเล็ก

“ฉันรู้ว่าคุณรักลูกสาวฉัน เชื่อว่าคุณจะพยายาม....แต่ยอมรับเถอะค่ะ ว่ามันเป็นไปไม่ได้”

“ปล่อยโยทกาไป  ตาชัช!”

“ผมรักโยทกา  ผมจะไม่ยอมเสียเขาไป”

เถกิงเข้าไปจะจับชัชรัณออก ชัชรัณสะบัด กรรณิการ์ตัดสินใจผลักชัชรัณสุดแรงจนเซไป

“อย่ามายุ่งกับลูกสาวฉัน!”

“คุณกรรณิการ์.... ผมจะแก้ไขทุกอย่าง ขอโอกาสให้ผม”