บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 17 หน้า 2
“ไม่ใช่เคนหรอก ยูซ่าต่างหากที่เป็นกุญแจไขปริศนา พวกนั้นคงต้องพยายามเปลี่ยนเคนให้เป็นยูซ่า”
ทันใดนั้นเอง โทรศัพท์ดังขึ้น พิ้งค์รีบกดรับ “สวัสดีค่ะเฮีย มีอะไรเหรอคะ”
บาร์ยูโทเปีย เฮียอฮะพูดขึ้นอย่างร้อนใจ “สว่างน่ะสิฮะ ไม่รู้ว่าสว่างหายตัวไปไหน นี่เฮียให้เด็ก ๆ ช่วยกันหาจนทั่วแล้วนะฮะ แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ เฮียกลัวฮะว่า สว่างจะโดนพวกนั้นจับตัวไปทำอะไร”
“ใจเย็น ๆ ก่อนเฮีย พิ้งค์มั่นใจค่ะว่า เจ๊หว่างยังปลอดภัย”
“แต่เฮียไม่มั่นใจเลยฮะ”
“พิ้งค์สัญญาค่ะ ว่าจะรีบหาตัวเจ๊หว่างให้เร็วที่สุด”
ไฮะ ๆ ฝากด้วยนะฮะ”
“ค่ะ วางใจเถอะค่ะเฮีย พิ้งค์เข้าใจความรู้สึกของเฮียดี เวลานี้พิ้งค์แล้วก็... (มองไปทางซูซี่)...เราทุกคนที่นี่ ก็ไม่ต่างจากเฮียหรอกค่ะ สวัสดีค่ะเฮีย” พิ้งค์กดวางสาย ก่อนหันไปมองซูซี่ที่มองเธออยู่
“เจ๊หว่างถูกจับตัวไปอีกคน แสดงว่าที่เราคิดไว้ก็ไม่ผิด ตอนนี้ธงรบได้ไปครบแล้ว ทั้งมงกุฎและยูซ่า”
“พวกนั้นต้องการให้แน่ใจ ว่าแฟลชไดรฟ์ซ่อนอยู่ในมงกุฎจริง ๆ จากนั้นก็ทำลายข้อมูลที่หลุดออกไปทิ้งซะ”
“ความลับขององค์กรไททันก็จะถูกเก็บเป็นความลับตลอดไป”
“เท่ากับที่ฉันพยายามสืบมาตลอดสองปี ไม่ได้อะไรเลย แต่ที่แย่กว่านั้น ถ้าพวกนั้นได้สิ่งที่ต้องการไปแล้ว พวกเขาจะทำอะไรเคนก็ไม่รู้”
“คนอย่างธงรบ คงไม่ปล่อยเคนออกมาเป็น ๆ หรอก”
พิ้งค์มองซูซี่ด้วยสายตาเครียดกังวล ซูซี่ก็เช่นกัน
ห้องพักธงรบ เจ๊หว่างแต่งหน้าให้เคนเสร็จ วางอุปกรณ์เก็บใว่กล่องเครื่องสำอาง
“เอาล่ะ เสร็จแล้ว ฉันไปล่ะนะ”
เจ๊หว่างพูดแล้วก็หิ้วกล่องเครื่องสำอางเดินไปหน้าตาเฉย แม้กกี้เข้าขวางไว้
“จะรีบไปไหนล่ะเจ๊ ไหนว่าจะเล่นอะไรกันก่อนไง”
“อย่าท้านะ ฉันเอาจริงแล้วจะร้อง”
“โอ้ ! อยากร้องเหมือนกันอ่ะ”
“พอแล้วแม้กกี้ มัวแต่เล่น เอาตัวพวกนี้ไปได้แล้ว”
เจ๊หว่างเหลือบไปขยับตากับเคน เคนขยิบตาตอบ
“ไป” แม้กกี้ใช้ปืนขู่เจ๊หว่าง เจ๊หว่างทำเป็นหันไป แต่แล้วก็สะบัดกลับมา เข่าใส่แม้กกี้ “อู๊ย ! อี...”