บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 17 หน้า 3
แม้กกี้ถึงขั้นตัวงอเป็นกุ้ง ยกปืนจะยิงเจ๊หว่าง แต่เจ๊หว่างใช้กล่องเครื่องสำอางฟาดเข้าที่แขนแม้กกี้ แล้วฟาดกลับมาที่หน้าแม้กกี้ จนแม้กกี้กระเด็นล้มลง “โอ๊ย”
“บอกแล้วไง ว่าเอาจริงแล้วจะร้อง ฮ่ะฮ่า ไม่รู้จักทหารเก่าซะแล้ว”
ชิปปี้และคนอื่น ๆ ต่างหันไปสนใจเจ๊หว่าง ปากกระบอกปืนหันไปหาเจ๊หว่าง “เฮ้ย ! หยุดนะ”
จังหวะนั้นเอง เคนเลยมีจังหวะ ลุกขึ้นจัดการกับชิปปี้และชายชุดดำทั้งสอง จนล้มระเนระนาด เคนเสร็จธุระจากทุกคน หันไปหาเจ๊หว่าง “เรียบร้อยแล้วค่ะคุณแม่ ไปกันเถอะค่ะ”
“สงสัยไปไม่ได้แล้วล่ะ” เจ๊หว่างถูกดันเข้ามา ที่คอมีมีดจ่ออยู่ เอมมี่เป็นเจ้าของมีดนั้น
ชิปปี้และชายชุดดำทั้งสองลุกขึ้นมา ใช้ปืนจี้เคนไว้
ห้องพักธงรบ ธงรบตบหน้าเคนอย่างแรง จนเคนหน้าหัน สองมือเคนถูกจับมัดเชือก
“ฤทธิ์เยอะนักนะ ... บอกแล้วไง ว่าที่พานี่ก็เพราะเห็นว่า เราจะทำธุรกิจร่วมกันได้”
“ธุรกิจร่วมกันประสาอะไร ฉันเห็นมีแต่แกคนเดียวที่ ‘ได้’ กับ ‘ได้’”
“ทำไมคิดอย่างนั่นล่ะ คนเก่งรอบตัวอย่างแก ไม่น่าจะต้องจมปลักอยู่ในฟีนิกซ์ บริษัทโฆษณา หรือบาร์คาบาเร่ต์กระจอก ๆ อะไรนั่น”
“เฮ้ย พูดให้มันดี ๆ หน่อย คาบาเร่ต์ชั้นเนี่ย ขนาดฝรั่งยังต้องบินตรงมาดูเลย นี่ถ้าไม่โดนมัด มีตบกันแน่”
ธงรบยิ้ม ขำ “โทษทีเจ๊ ... เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ฉันอยากให้แกมาทำงานด้วย รับรองว่าแกจะมีทุกอย่างที่ต้องการ แต่ก่อนอื่น แกต้องบอกว่าแฟลชไดรฟ์ซ่อนอยู่ตรงไหน” ธงรบวางมงกุฎตรงหน้าเคนอีกครั้ง
“แกจะใช้เวลาเท่าไรก็ได้ แต่ทุก ๆ สิบนาที เจ๊หว่างจะได้แผลเพิ่มขึ้นหนึ่งแผล”
เอมมี่ถือมีดเตรียมแทงเจ๊หว่าง
“โอ๊ย กูอยู่ของกูเฉย ๆ ทำไมต้องมาเกี่ยวกับกูด้วยเนี่ย”
เคนยื่นมือไปที่มงกุฎ แล้วยกขึ้นสวมไปที่ศีรษะ ความทรงจำเก่า ๆ ค่อย ๆ ย้อนกลับคืนมา
อดีต บาร์ยูโทเปีย เจ๊หว่างประกาศด้วยอาการตื่นเต้นยินดีอย่างที่สุด
“และผู้ที่ได้ครอบครองตำแหน่ง ‘ดาวจรัสหรู ยูโทเปีย’ ครั้งที่ 1 ได้แก่... ผู้เข้าประกวดหมายเลข 3 ยูซ่าค่ะ”
เสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหว ยูซ่าก้าวเข้ามายืนข้างหน้า เกล็ดเงินเกล็ดทองรูปดาวดวงเล็ก ๆ ร่วงพรูลงมาที่ร่างยูซ่า
ผู้ชมและคณะกรรมการยืนปรบมือ กรรมการระดับ ‘ตัวแม่’ ก้าวเข้าไปคล้องสายสะพายและสวมมงกุฎให้ยูซ่า
“ดีใจด้วยนะหนูยูซ่า”