บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 17 หน้า 4
ผู้ชมทั้งบาร์ยกกล้องขึ้นถ่ายอย่างพร้อมเพรียง
ปัจจุบัน เคนใช้มองมือจับมงกุฎ นึกย้อนความทรงจำ ธงรบมองจ้องเคน เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ในห้อง
เจ๊หว่างมองแบบเสียว ๆ อดเหลียบมองมีดในมือเอมมี่ไม่ได้ เคนพยายามนึก แต่เคนยังไม่เห็นว่าแฟลชไดรฟ์ถูกซ่อนตรงไหนในมงกุฎ ธงรบยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา
“ครบสิบนาที”
“เฮ้ย ทำไมมันเร็วนักวะ”
เอมมี่เงื้อมีดขึ้น เจ๊หว่างร้องเสียงหลง “ย้ากกกกก...”
เคนพูดขึ้นมาโดยฉับพลันทันที “หยุด” เคนถอดมงกุฎออกมาวางลง
“แฟลชไดร์ฟไม่ได้อยู่ในมงกุฎนี่”
“หมายความว่าไง”
“ก็จะให้หมายความไง พูดยังไงก็หมายความตามนั้นแหละ”
“แล้วนี่ฉันยังจะโดนแทงอยู่ไหมเนี่ย”
ธงรบยื่นหน้าเข้าไปหาเคน “แกอย่ามาเล่นตลกกับฉันนั้น”
“ไม่ได้ตลก ไม่เชื่อก็ดูเอาเองสิ ว่าแฟลชไดรฟ์จะซ่อนอยู่ตรงไหนได้”
“ก็ดูแล้ว ถึงได้ไปเอาตัวแกมานี่ไงล่ะ สรุปว่า”
“อีกครั้งนะ ตั้งใจฟังชัด ๆ แฟลชไดร์ฟไม่ได้อยู่ในมงกุฎนี่”
“แล้วมันอยู่ที่ไหน”
“ฉันก็ไม่รู้”
“เฮ้ย ทำไมพูดง่ายแบบนี้วะ”
เอมมี่หันไปเสนอกับธงรบ “เอมมี่ว่าเก็บมันทั้งคู่เลยดีกว่าค่ะ”
“เฮ้ย กูโดนด้วยอีกแล้วเหรอเนี่ย”
“ดีเหมือนกัน”
“ดีตรงไหนว้า”
“เอาตัวพวกมันไป จัดการอย่างให้เหลือร่องรอย”
“ค่ะ”
“โอยยยยย อะไรจะซวยอย่างนี้”