บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 4
พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 4
กลางวัน บริษัทโฆษณา เคนมองพิ้งค์อย่างพร้อมพูดความจริงทุกอย่าง “ใช่ ! ผมคือยูซ่า “
พิ้งค์มองจ้องเคนอย่างพูดไม่ออก ไม่แต่พิ้งค์เท่านั้น คนในออฟฟิศต่างมองมาที่เคน และซุบซิบกันทันควัน
“แต่... ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่ามันเป็นไปได้ยังไง ตอนที่เป็นยูซ่า ผมไม่รู้ตัวซะด้วยซ้ำ”
“เคน ถ้าเคนยังเคลียร์เรื่องนี้ไม่ได้ ระหว่างเราคงไปกันต่อไม่ได้แล้วล่ะ”
พิ้งค์พูดแล้วก็เดินไป ทันทีที่ผ่านเคนไป น้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มไหลออกมา เคนได้แต่มองตาม
“พิ้งค์ พิ้งค์” เคนทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง
ทางด้านพิ้งค์ ทันทีที่เดินออกจากโซนนั้นไป พิ้งค์ก็ปาดน้ำตา แล้วแอบยิ้มออกมา ที่จริงเป็นการเล่นละคร เพื่อบีบให้เคนเผยความจริงออกมา
ซูซี่ยังยืนมองอยู่ที่เดิม ซูซี่ยิ้มอย่างสะใจยิ่งกว่าเดิม พุฒิเดินมาไปยืนข้างซูซี่ และมองหน้าอย่างรู้ทัน
“รู้ไหมครับ มีแต่พวกนางร้ายในละครเท่านั้นแหละ ที่จะยิ้มชอบใจ เวลาที่เห็นคนเขาทะเลาะกัน”
“เหรอคะ แล้วคุณชอบอย่างไหนมากกว่ากันล่ะ ระหว่างนางเอก กับนางร้าย”
พุฒิยิ้มเหมือนเป็นคำตอบนัย ๆ ว่า ชอบนางร้ายอย่างซูซี่ ซูซี่ปรายตามองพุฒิ
“อย่าลืมนัดของเราเย็นนี้นะคะ”
แล้วซูซี่ก็เดินจากไป พุฒิมองตาม แล้วตอบโดยเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า “ไม่ลืมอยู่แล้ว”
บริษัทโฆษณา ในห้องน้ำชาย เคนมองหน้าตัวเองในกระจก ถามตัวเองอย่างหงุดหงิด
“ไอ้เคน คิดให้ออกสิวะว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนที่จะชีวิตเอ็งจะพังยิ่งไปกว่านี้”
ประตูห้องน้ำเปิด พนักงานชายคนหนึ่งเดินโทรศัพท์เข้ามา
“จริง รู้กันทั้งออฟฟิศเลยล่ะ ว่าเคนไปแอบรับจ็อบเป็นนางโชว์”
เคนหันขวับไปมอง หน้าโกรธโหดสุด ๆ พนักงานคนนั้นเห็นหน้าเคน หยุดกึก พูดเสียงเบาลง
“เฮ้ย แค่นี้ก่อนนะ” พนักงานคนนั้นหันหลังไปเดินกลับไป เคนขยับมองตาม “เดี๋ยว”
พนักงานคนนั้นหยุดทันที เคนเดินไปหา ยื่อมือคว่าหมับเข้าที่ไหล่เขา
“จะรีบไปไหน เดี๋ยวก็ฉี่ราดรดกางเกงหรอก ไปสิ”
“คร้าบ” พนักงานคนนั้นหันกลับไปที่โถปัสสาวะ แต่ก็อดชำเลืองมองเคนไม่ได้