บทละครโทรทัศน์ พยัคฆ์ร้ายสาย(ส)ลับ ตอนที่ 4 หน้า 4
“อย่าดื้อสิคะ บอกให้เป็นเพื่อนก็เป็นเพื่อน”
“ครับ แต่ตอนนี้เท่านั้นนะ สักวันคุณจะต้องเรียกผมว่าที่รัก”
“ค่ะ สักวัน ... ไม่วันนี้ก็วันหน้า ชาตินี้หรือไม่ก็ชาติหน้า”
บริษัทโฆษณา ห้องทำงานเจน ชาคริตมองเจนอย่างแอบซ่อนความไม่พอใจ
“พี่เจนแน่ใจเหรอครับ ว่างานนี้เจ้านั่นจะเอาอยู่”
“เถอะน่า รอดูไปก่อน”
ชาคริตเข้าไปหาเจน พูดคุยแบบแทบจะหน้าชนหน้า
“พี่ก็รู้ว่างานนี้มันสำคัญกับเราทุกคน ถ้าไม่ได้เรื่องยังไง ขอให้ผมเป็นคนรับผิดชอบงานนี้เองนะครับ”
“คริตคิดว่า จะทำได้ดีกว่าคนที่เขาทำอยู่จริงเหรอ”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ ไม่ว่าเรื่องไหน ผมก็เก่งกว่ามันทั้งนั้น”
เจนยิ้มขำ ๆ “ฮึ พวกหนุ่ม ๆ ก็ชอบพูดอย่างนี้กันทุกคนนั่นแหละ ไป ไปได้แล้ว”
“แล้วพี่เจนล่ะครับ”
“พี่ยังมีงานที่ต้องเคลียร์อีกหน่อย”
“ผมจะรอ”
“ไม่ต้อง” ชาคริตยังยืนนิ่งไม่ยอมไปไหน “ถ้ามีอะไรให้ช่วย พี่จะโทรไปหา”
“ครับพี่” เจอไม้นี้ ชาคริตจึงยอมเดินออกไปโดยดี เจนมองตามสีหน้าครุ่นคิดอย่างคนที่มีแผนในใจตลอดเวลา
กลางคืน คอนโดของเคน เห็นแก้วกาแฟทั้งร้อนและเย็นนับสิบแก้ววางเรียงอยู่บนโต๊ะ เคนหยิบแก้วกาแฟขึ้นดูด พลางวาดไอเดียโฆษณาลงบนกระดาษ และพูดเตือนสติตัวเอง
“ง่าย ๆ แค่ไม่หลับอย่างเดียว ปัญหาทุกอย่างก็จบ”
เคนกระแทกแก้วกาแฟกลับลงไปอย่างมาดมั่น แล้วมุ่งหน้าทำงานต่อ แต่ไม่ทันไรความง่วงก็จู่โจมเข้ามา เคนหาว ตาค่อย ๆ ปรือ สุดท้ายก็วูบหลับไป แต่พอสัปหงกไปหนึ่งที เคนก็รู้ตัวตื่นขึ้นมา รีบย้ำกับตัวเอง
“ไม่ได้ เราจะหลับไม่ได้”
แต่ความง่วงไม่เคยปราณีใคร “เราจะ...” เคนยานคาง “หลับ ไม่ ด้ายยยยยย..” สุดท้ายเคนก็ฟุบหลับไป
ห้องพักพิ้งค์ พิ้งค์ยืนครุ่นคิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงที่ผ่านมา เจ๊สาเข้ามายืนข้าง ๆ มองพิ้งค์ แล้วหาว